Mengelpoezy. Deel 2

[p. 89]

Mattheken.
1840.

Godvruchtige zielen, aenhoort myn gedicht.
Komt, gaen wy in beêvaert naer 't geestlyk gesticht,
Het groote, vermaerde Begynhof van Gent.
Daer schuilt er een engel vernederd, miskend.

Ontwaert gy dat zedig ontloken gelaet,
Die eenvoud, die goedheid van inborst verraedt,
Die paerlende bron die den oogbol omvloeit,
En somwyl de wangen beglanzend besproeit?

't Is Mattheken. Ach! zoo beminnend en teêr,
Doorgrieft haer de schicht der versmading zoo zeer!
Geen liefderyke ader voor 't zustergekwyn:
't Begynhof verstrekt haer een dorre woestyn.

[p. 90]

 

Daer treurt ze in de koele, ongezellige kluis,

 

Alleen met haer troostbeeld, het dierbare kruis,

 

't Omhelzend vertrouwt zy 't haer teedere klagt,

 

Tot hemelsche zalving haer lyden verzacht.

 

 

 

't Is asschedagavond: luidruchtige tyd,

 

Aen boertende, dartlende dolheid gewyd.

 

't Is feest in 't Begynhof: in Grootjufvrouws zael

 

Ontmoet de gemeente een gulhartig onthael.

 

 

 

Daer wemelt de wafelgeur, lekker en warm.

 

Het wart er van zieltjes als bijengezwarm.

 

Wat hunkrende mondjes! Wat lippengesnak

 

Naer stomende stapels van 't slappe gebak!^(*)

 

 

 

Slechts Mattheken beurt het vergeten te zyn.

 

Wat snerpende kwelling voor de arme Begyn!

 

Daer ylt ze ten tempel, door wanhoop verleid,

 

Waer, knielend voor 't kruisbeeld, zy smeekende schreit:

 

 

 

‘O Gy, voor de ellende zoo diep niet verstokt,

 

‘Die 't rouwstael zoo vaek mynen boezem onttrokt,

 

‘O Jesus, myn hartvriend, myn eenigste goed,

 

‘Och! duldt uwe min dat myn boezem zoo bloedt?’

 

 

 

O wonder! daer ziet zy beweging in 't beeld;

 

't Belonk haer met blikken waer teêrheid in speelt;

 

Een lachjen omzweeft zyn gelaet, en terstond

 

Ontvloeit deze tael zyn beminlyken mond:

(*) Eigenlyk slappe wafels genoemd.

[p. 91]

 

‘Matthea, treur niet meer.

 

Uw hartvriend mint u teêr;

 

Hy dulde u slechts in rouw

 

Tot proeve van uw trouw.

 

Op, op, myn lieve bruid!

 

Thans heeft uw lyden uit:

 

U noodigt, u vertoeft

 

Een vreugde nooit beproefd.

 

Ga heen, myn zielsvriendin;

 

Geniet uw heilbegin;

 

Ontvang het wellekom

 

Van 't vierend zustrendom.

 

Bied u aen de overste aen;

 

Doe haer myn wil verstaen,

 

Opdat ze aen 't feestlyk mael

 

U luisterlyk onthael'.’

 

 

 

‘God! denken zal zy ligt

 

Dat ik haer wat verdicht.’ -

 

‘Zeg haer dan:’ Grootjufvrouw,

 

‘De opregtheid blyf ik trouw.

 

‘Zoo waer als gy tot thans

 

‘Noch aen uw roozenkrans

 

‘Noch biechtgebed voldeedt;

 

‘Zoo zeer als 't waerheid heet,

 

‘Dat deze morgenstond

 

‘Op uwe bedstêe vond

 

‘Ontnaeid uw wollen hemd,

 

‘Voor morgen u bestemd,

 

‘En dat myn moeders naeld

 

‘Het fraei heeft toegehaeld,

 

‘'t Versierend met een naed

 

‘Van rooden zyden draed.’

[p. 92]

 

't Begyntje gaet henen, vertrouwend op God.

 

Zy klopt, zy verkondigt des Heeren gebod.

 

Maer Grootjufvrouw antwoordt (o tergende smaed!)

 

‘Gy wilt ons wat wys maken; tut, tut, tut! praet!’

 

 

 

Doch nauwlyks verneemt zy het wonder verhael,

 

Of zie, als verrast door een wederlichtstrael,

 

Roept ze uit: ‘Ja, Matthea, 't is God die u zond,

 

‘'t Is God, ja, hy-zelf, die my spreekt uit uw mond.’

 

 

 

Nu heeft voor de schaemle 't fortuinrad verroerd;

 

Nu wordt zy ten eer- en geluktop vervoerd;

 

Naest de overste zetelt ze in 't zusterlyk feest,

 

Van ieder bewierookt, verhemeld om 't meest.

 

 

 

Doch luttel verwylt ze in het vreugdegewoel.

 

Geslingerd van hevig afwislend gevoel,

 

Waer kalmte verlangend, beweegt zy alleen

 

Ter heilige bidplaets haer dankbare schreên.

 

 

 

Nauw dekt haer het sombere tempelgewelf,

 

Daer dommlen de klokken, bewogen van zelv'.

 

Een engelenlofzang weêrgalmt uit het zwerk,

 

En hemelsche luister omschittert de kerk.

 

 

 

Ras vliegt er het volk in; 't rumoert er en krielt.

 

Wat schouwspel!... Matthea voor 't kruisbeeld geknield,

 

Glimlachend beschouwend der zaligen wyk,

 

De handen gevouwen, doch roerloos,... een lyk!