Mengelpoezy. Deel 2

[p. 87]

Aen Hosschius,
by de inwyding van zyn borstbeeld, te Merckem, den 20 Augustus 1844.

Doorluchtigste van Merckems zonen,
Die van de schaemle boerenwoon
U ophieft tot den glorietroon,
Aenvaerd myn stille huldetoonen.
Aenvaerd ze met het pleglig lied
Dat u, sieraed der roomsche cither,
Het koor der vlaemsche zangers biedt.

Dit lied zal u genoegen baren,
Gewyde Bard, hoe vaek geloofd.
Verhief u 't kerklyk Opperhoofd,^(*)
Bezongen u zyn harpenaren,
Thans geeft u Vlaendren lof en prys,
En dit, verheven zoon van Vlaenderen,
Dit is u 't dierbaerst eerbewys.

(*) Alexander VII.

[p. 88]

 

Of zyt gy, in den glans verloren,

 

Gevoelloos voor onze offerand?

 

Hoe, zou de druk van 's broeders hand

 

U min dan vreemd gestreel bekoren?

 

Neen, neen; de trotsche hoveling

 

Moog slechts de stem des bloeds versmoren,

 

Die stem van liefde en zegening.

 

 

 

Het kind, aen moeders borst gehangen,

 

En haer omhelzend keer op keer,

 

Verrukt de teedre moeder meer

 

Dan de eer van eenen vorst ontvangen.

 

Beroemde telg van 't voorgeslacht,

 

Sidronius, zie hoe gezegend

 

Uw bakermat u tegenlacht.

 

 

 

't Is feest; 's lands bloem komt dit versieren.

 

Een volkzwerm, deftig in den dos,

 

Krioelt in 't dorp. Een sparrenbosch

 

Vol kransen, kleuren en banieren,

 

Het klokgebom, 't kanongebrom,

 

Muzyk en trom verheergewaden

 

Hier Hosschius op zyn kolom.

 

 

 

Hier, zuigling van een vromen boezem,

 

Omwemeld van den akkergeur,

 

Verlustigd door het veldgeneur,

 

Ontlook hy als een lentebloesem.

 

Zyn jeugd blies op de herdersfluit;

 

Zyn rypheid was een tempelfakkel,

 

Die vlamde naest een hemelluit.