Mengelpoezy. Deel 2

[p. 82]

Aen de notarissen.^(*)
1850.

Schoon is uw zending, medgezellen

In 't ambtgebied dat ik doorren.

Gy moet geen bloedig vonnis vellen,

Geen tucht- en moordtuig wordt uw pen.

U, huiselyke raedverzorgeren,
Vloeit in den schoot de trouw der borgeren

Met hun geheimen, van alom.

Als in de zee de ontelbre vlieten
Die arm en ryk gewest doorschieten,

Om zich te ontlasten in haer kom.

(*) Aen de Notarissen in 't algemeen, niet van Belgie in 't byzonder. Goldt het slechts deze laetsten, de strengste waerschuwingen zouden in dit gedicht niet voorkomen.

[p. 83]

 

Uw ambt weêrstaet den stroom der jaren

 

Als een kolom der maetschappy,

 

Kolom en licht van de echtaltaren,

 

Onmeetbre handelgaendery.

 

Daer, in de duizend slingergangen,

 

Doorstroomd van strydige belangen,

 

Van driften, wisselvalligheên;

 

Daer, waer geen wet zich in durft wagen,

 

Daer komt gy, en de wervelvlagen

 

En 't duister vlieden voor uw schreên.

 

 

 

Daer, na betwiste levensblyken,

 

Verward en kreupel aengebragt,

 

Ontwikklen zich de vergelyken,

 

Behandeld door bevoegde schacht.

 

Dat letterkroost, ter vont geheven,

 

Ontvangt den doop van 't wettig leven.

 

Nu staet het schrap gelyk een held.

 

Het vaerdigt uit zyn vaste woning

 

Zyn beeld af, wint ontzagbetooning

 

En zegeprael op 't oorlogsveld.^(*)

(*) De akkoorden, nog maer mondelyk gesloten, worden dikwyls door de een party ontkend en door de andere bevestigd: betwiste levensblyken. Zy zyn verward en gebrekkig zoo lang zy niet ontwikkeld en bepaeld worden door eene bevoegde pen. Dit doet de Notaris. Hy neemt zyn opstel, dat letterkroost ter vont geheven, doet er lezing van aen de partyen, en 't wordt onderteekend, en 't heeft kracht van wet. Nu is de overeenkomst gewapend tegen alle aenvallen, dewyl zy voorkomt in de gedaente van eene notariële akte die berust ten kantoore, en die, by middel van haer afschrift, verschynende ter plaetsen waer geschil ontstaet over punten, voorzien in haren inhoud, gezag uitoefent en onderwerping bekomt.

[p. 84]

 

Laet hooger' ambtnaer hooger ziening

 

En rang die grooter glans verspreidt.

 

Op uw beroep haelt geen bediening

 

Den prys van nut en achtbaerheid.

 

't Is 't regtgebied van 't vrye willen,

 

De slag- en sluitboom der geschillen,

 

Der sterken en der zwakken staf,

 

De fakkel en de sluijer tevens

 

Van 't heimlyk worstelperk huns levens,

 

Hun nagalm by hun zwygend graf.

 

 

 

't Is 't heiligdom waer de afgestorvenen

 

Bevelen aen het nageslacht.

 

Waer 't regt verbeelden heengezworvenen

 

Van uit de verte tegenlacht.

 

't Is voor het heilig toevertrouwen

 

Het geen de vierschaer van 't berouwen

 

Den priester en belyder strekt.

 

De wanden hebben er geene ooren;

 

Het is een klokkelooze toren,

 

Verstommend die hy overdekt.

 

 

 

Bemint dan, myn beroepgenooten,

 

Uw ambt, zoo lof- en liefdewaerd.

 

Doorkruis zyn veld, zoo breed ontsloten

 

Voor de orde, rust en 't heil der aerd.

 

Kent omvang en verscheidenheden:

 

Beploegt ze met den ploeg der reden;

 

Sluit, effent ze met de eererol.

 

Dat de overvloed van uwe voren -

 

Het zedelyk en 't gouden koren -

 

De u toevertrouwde schuren voll'.

[p. 85]

 

De Moloch van de zelfbelangen

 

Ontheilig niet uw ambtaltaer.

 

Vreest, broeders, vreest de gunst te ontvangen

 

Van dien geduchten zegenaer.

 

Zyn mildheid zal u overdauwen

 

Met misten die het hart benauwen.

 

De vriendschap stikt er, haet en nyd

 

Doorwoelen 't, en gy laet u slingeren

 

Op de erven van uw mededingeren,

 

Waer gy verwoed malkaêr doorbyt.

 

 

 

Wee, wee hun die, met de afgunstroede,

 

Steeds draven naer het winstgewas!

 

Zy zullen dolen, mat en moede,

 

En vallen in een modderplas.

 

Het mom der braefheid zal hun vlekken,

 

Hun Judastronie overdekken.

 

Het onregt zal hun afgod zyn;

 

't Bedrog, hun daeglyksche offerande;

 

Hun eerambt, 't werktuig van hun schande;

 

Hun stil vertrek, een roofwoestyn.

 

 

 

Daer scharen zich hun regtgetuigen -

 

Hun schriftgeledren - stoet by stoet.

 

't Zyn echels die by voorregt zuigen,

 

En zwellen van het beste bloed.

 

't Zyn zedelyke slopingzwaerden,

 

Der huisgezinnen grond en haerden

 

Verdelgend met een stillen stoot.

 

't Zyn, door serpenten aengeraden,

 

Bedekte, duerzame euveldaden,

 

Der zamenleving trage dood.

[p. 86]

 

Gedrogten die hun kroost verkloeken

 

En pluimen op hun tweede koets;

 

Gebroeders die malkaêr vervloeken

 

By 't scheuren des geërfden goeds;

 

Ontaerde voogden, woekeraren;

 

't Schuim van ondankbre schuldenaren;

 

Al die met boosheid baet betracht:

 

Zy allen zoeken, vinden, naderen

 

De deur dier listige ambtverraderen

 

Waer helsche hulp hun tegenlacht.

 

 

 

Myn medebroedren, schuwt die schending,

 

Dat snood vertreden van uw pligt.

 

Op u en uw verheven zending

 

Vest 't wereldrond het aengezicht,

 

Als op zyn baken, op zyn reede,

 

In windenrust en golvenvrede,

 

In stormgedruisch en onheilnacht.

 

Welaen dan! trouw by vlyt en oordeel!

 

Verdient, na 's levens eer en voordeel,

 

Den lof en dank van 't nageslacht.