Mengelpoezy. Deel 2
(1850)–Francis Jozef Blieck–
Auteursrechtvrij
[pagina 78]
| |
Aen den eerwaerden heer De Foere.
| |
[pagina 79]
| |
Eilaes! myn poëzy derft gloed en vederzwier. -
Mag ze in heur armoede u vertrouwlyk tegenschallen,
Dat zy dan juichend styge, al moest zy, brooze lier,
Verbryzeld nedervallen.
Wees, wees gy-zelf myn steun, de ziel van mynen toon.
Dat ik ten minste een deel der ruimte moog doorzwieren,
Waerin gy u beweegt, myn Schutsheer, die de kroon
Van Belgie helpt versieren.
Waer voert gy mynen geest? In 't Godgeheiligd oord,
Waer gy, gewyde, met den Heer der Heeren handelt,
En 't welk in zynen troon uw krachtig offerwoord
By elke auroor verwandelt.
't Is daer, 't is in den gloed van hemelsch liefdevuer,
Dat gy voor 't vaderland uw eedle ziel laet vlammen.
Zy overvleugelt het, en de arbeidvolle duer
Baert slapheid noch verstrammen.
Gy stapt van 't heiligdom in 's volks gezantenzael,
En zetelt in den rang der wyze redenaren.
Tolk van des Heilands leer, gy wilt haer zegeprael
Met 't stoflyk welzyn paren.
Gy spoort den oorsprong op van Vlaendrens tegenspoed;
Doorreist zyn rykbeploegde en levenvolle streken.
Den handel, d' akkerbouw, 't gebrek, den overvloed,
Dit alles hoort gy spreken.
| |
[pagina 80]
| |
Uw raed is de uchtendstrael van eenen klaren dag.
Hy wekt de nyverheid, beweegt de zeekasteelen;
De onkluisterde oceaen voert onze ontrolde vlag
In al de werelddeelen.
En Belgies koopvaerdy viert haren toeverlaet.
Ik zie ze uw kruin met wier en waterbloem omvlechten,
En 't gouden huldepand, waerop ze uw beeldnis slaet,
U aen den boezem hechten.
Vaerwel! doorkruis de zee, o handelark! Myn lof
Zweeft u niet langer na; maer hooger opgewemeld,
Gaet rusten op een zuil van Vlaendrens letterhof
Waerin myn zangster hemelt.
SpectatorGa naar voetnoot(*) vrye gids, wiens onbeneveld oog,
Eerst licht van Nederland, den kerkernacht trotseerde,
Wat was u 't boetverblyf? Een nieuwe zegeboog
Die doem en dwang verneêrde.
Den sleep der bastaerdy weêrstaet gy, stil en pal,
Wat opgeblazen ambtkolossen, staetkunstdwergen
Zy kluistere aen haer koets en, in haer trotsch gebral,
Rolle over gouden bergen.
Gy roemt de moedertael, trots 't gallomaensche ras,
Dat haer verscheurt, vertrapt en.... staetgunst mag behalen!
Terwyl haer zonen, als gedoemde parias,
Door heide en distel dwalen.
| |
[pagina 81]
| |
Doch, makkers, wanhoopt niet. Hoort wat ik ondervond. -
Een jongling zag in 't zweet zyn lentebloem versterven.
Hy morde niet, de hoop vergulde zynen grond
Met glans van rype gerven.
Maer de oogsttyd kwam: geen vrucht; de velden naekt en grys;
't Zaed, in 't geheim, verstikt door valsche vaderlanders.
‘Hy oogsten? (riepen ze uit) Dat hem de hemel spyz'!
‘Een dichter hoeft niets anders.’
Zoo zag hy jaren lang zyn hoop en heil vergaen.
Hem trof de moedloosheid, 't versombrend zielsverloomen;
Zyn neêrgedrukte geest lag roerloos: zyn bestaen
Was een benauwend droomen.
En zie, een Engel daeltGa naar voetnoot(*) en brengt de gunst van God.
De zon ontfloerst haer wang, en flonkert door den nevel;
't Gewas bekomt en rypt; en 't snood benydersrot
Herkauwt zyn bittren wrevel.
Verberg u, barst van spyt, gy liefdelooze stoet!
Die 't eeuwig ambtgemis bedreigdet aen myn veder.
En gy, gezalfde Gods, haer toevlugt, aen uw voet
Leg ik haer dankbaer neder.
|