Mengelpoezy. Deel 2
(1850)–Francis Jozef Blieck–
Auteursrechtvrij
[pagina 75]
| |
Aen de Vlaemsche stem, Brusselsch tydschrift.
| |
[pagina 76]
| |
Een glans belachlyk met den prachtnaem van beschaving
Bestempeld in deze eeuw van ordelooze draving.
Waer bleef de vlaemsche stem, de vlaemsche lettervlyt?
Wat deedt gy, broeders van de hoofdstad? Ach! de stryd
Der vaderlandsche tael ontbeerde Brussels kinderen,
Ter prooi aen een gespuis van echte-bloedverslinderen
En zielschoffeerders, door 't losbandig Lelieryk
Ons toegebraekt om ons te sleuren in het slyk.
Maer vrucht- en hoopverlies en schande is hun beschoren.
Neen, Brussel is niet gansch voor 't vaderland verloren.
Een vlaemsche stem gaet op in haer verfranschte lucht.
Hoe streelt die echte toon by 't bastaerdy-gerucht
Dat weêrgalmt Belgie door, gelyk om d'armen Vlaming
Te tergen in 't verdriet, te domplen in beschaming.
Gy, die in de eenzaemheid, omwoeld van 't vreemd gekriel,
De zucht ontboezemt van uw landgetrouwe ziel,
Om onzer vadren tael en zeden voort te planten,
Schept moed, verhoopt de zege op koelte en tegenkanten.
Het schoone en goede wint de harten vroeg of laet,
En ras verdwynt de stryd waer 't bloed zyn bloed verstaet.
Ook onze lucht verzwolg den smook van uitheemsche outeren.
Nu wekt ze een heilge vlam die opvaert onder 't louteren.
Nu weidt in klaer azuer het opgetrokken oog.
Nu ryst de aloude stam verjeugdigd hemelhoog.
Nu spreidt hy vrucht en vreugd in 's lands bebloemde beemden,
Vrucht die den kieschen smaek verlekkert zelfs by vreemden.
O Brusselsche yveraers! o telgen van dien boom!
Schiet op en wortelt vast. Weêrstaet den wilden stroom
| |
[pagina 77]
| |
Der hoofsche bastaerdy; laet wufte moden gloren.
De deftigheid en deugd, den Vlaming aengeboren,
Gaen over in zyn tael met mannelyken zwier,
Een waer en warm gevoel bezielt de vlaemsche lier,
En stroomt in toonen uit, in zang en zinsieraden.
De driften die zich naekt en zonder schaemte baden
In eene onzuivre zee, verplet haer hemelvuer.
Zy aêmt het zeedlyk schoon en 't schoone der natuer.
Zy schept haer zaligheid in 't zalven der gemoederen,
En in de omhelzing van haer teêrgeliefde broederen.
Haer dankbaerheid vloeit uit by heusche les en leer.
De vleitael en den spot veracht zy evenzeer.
Zy haet als eenen vloek de twist- en tweedragtlippen,
En dien onzaelgen geest die op hervormingsklippen
De hulk van staet en kerk verbryzlen wil. Zy ziet
De grondvest en den bloei der zamenleving niet
In 't worden en vergaen dier duizend bastaerdsoorten
Van stelsels, mengelmoes van ketters misgeboorten,
Maer op dien vasten steen, de onwankelbare rots
Waerop de onfeilbaerheid verheft den tempel Gods.
O gy die uwen geest bevleugelt om te rennen
In zulk een zuivre lucht, rept, rept uw jonge pennen;
Buit als een christenbie op wysheids hemelbloem,
En spreidt een morgendauw van landgeluk en roem.
|
|