Mengelpoezy. Deel 2

[p. 73]

Het Brusselsch taelverbond.
1844.

Gebroeders, die my roept in Brussels oude wallen,
'k Beroem my 't vlaemsch verbond blymoedig by te vallen.
'k Ontboezem in uw schoot myn nedrig dichtgeschal.
Verschoont het by den zwier van uw verheven galmen.

Waer-waerom zou ik talmen?

Verstomt de zwakste keel na 's onweêrs donderval?

Gewenscht gezicht! de kim voorspelt een dag van zegen.
Ons vlammend zielsgebed is tot den troon gestegen
Der Oppermagt, en God ontwolkte zyn gelaet.
Een glimp van d'eeuwgen glans beschynt ons mistige oorden;

De nevlen die ons smoorden,

Verdunnen. Broeders, juicht, begroet dien dageraed.

[p. 74]

 

God had ons hart beproefd met diepgeslagen wonden.

 

Hy had ons hart beproefd; hy heeft het trouw gevonden.

 

O dagen van verdriet! O tyd van moedloosheid!

 

Wanneer de bastardy, tot 's vaderlands ellende,

 

's Lands roem en regt miskende,

 

En tot uitheemsch verderf hield de armen uitgebreid!

 

 

 

Haest lag 't gezegend erf met booze zedezaden

 

Bedekt, ja, met een vloek des hemels overladen.

 

De haet voor 't vreemde juk, de liefde voor dien grond,

 

Der oudren deugd en sprak en 't bloed dat haer verdedigt,

 

't Werd alles snood beleedigd,

 

Zelfs.... Neen, verstram' myn tong eer zy de vriendschap wond'!

 

 

 

O gy, Van Maerlants kroost, gy vrye en vrome koppen,

 

Wat deedt gy? Stom en stil uw ongeduld verkroppen?

 

Of wel uw donderstem verheffen, onvervaerd?

 

Gebroeders, treedt hervoor, gy hebt 's lands eer gewroken,

 

Zyn slavenjuk verbroken,

 

Gy redt de tael en 't volk: gy zyt der vadren waerd.

 

 

 

Komt, broeders, knie en kruin voor 's lands altaer gebogen!

 

Het pligtenpak getorscht en moedig voortgetogen!

 

Veel is er reeds gedaen; maer veel ontbreekt er by.

 

Moog de af te werken taek Des Roches taelgezinden

 

Met ons vereenigd vinden!

 

Welaen, geen oorlog meer dan met de bastaerdy!