|
| |
| |
| |
Dichterval.
Aen een jonge dichteresse.
1841.
Gy, gy hebt geen val te schroomen,
Zangauroor, wier jeugdig hoofd
Heenlacht over roozenzoomen,
En een' schoonen dag belooft.
U verteert geen zielsverdrieten,
Jonge zwaen, die somwyl rust
Op myn schouder komt genieten,
En myn peinzend voorhoofd kust.
Neen, gy ziet het niet meer glimmen
Als de blozende uchtendgloed.
't Wemelt van de zware schimmen
Die my zinken in 't gemoed.
| |
| |
't Draegt de diepgeploegde groeven
Van verwoesten lenteprael.
In den sluijer van 't bedroeven
Vlied ik, schuw, den zonnestrael.
De yvervlam is my ontvlogen,
Eindloos rekt zich elke stond.
De onmagt houdt my neêrgebogen.
'k Dwael den rouwnacht tastend rond,
Kwynend als de ontwrichte veder
Die naer 't blauwe luchtruim zucht.
Ach! zy fladdert heen en weder,
Bittre spot van 't kroost der lucht!
O! myns levens morgenkrieken
Glansde op blyder vergezicht.
Op verbeeldings gulden wieken
Naderde ik de bron van 't licht.
Sferen die 't azuer doorvaren,
Zwierde ik met de harp voorby;
'k Huwde 't ruischen van myn snaren
'k Hoorde 't aerdryk morrend mompelen
Deernisblikken liet ik dompelen
In dien lagen nevelvloed.
'k Riep: ‘Blyf woelen in uw dampen,
‘Klomp van opgeblazen slyk!
‘Aen 't gewelf der hemellampen
‘Wandel ik, een star gelyk.’
| |
| |
Waen! gy hebt uw graf gevonden.....
'k Zweefde rond een ethervuer.
Dat myn krachten heeft verslonden.
'k Hief de kruin slechts in 't azuer
Om ze diep te zien verlagen.
Als de trotschaerd die zich dacht
Menner van den zonnewagen,
En verzonk in d'eeuwgen nacht.
's Hemels haven, aen 't verdwynen,
Wedervaert myn laetste groet.
Reeds omheind van wolkgordynen,
Zie 'k myn lotstar aen myn voet.
Myn verslapte vleuglen hangen,
Roeren slechts in 't ondergaen,
Om van myn bestorven wangen
Af te wisschen traen by traen.
'k Zie den afgrond!.... 't Plotslyk yzen
Stoot my rugwaerts, leent my kracht.
Weder poog ik op te ryzen;
'k Beuk het zwerk met woeste schacht.
'k Hoor een ver gewemel gieren;
't Wolkfloers scheurt. Een starrenkrans
Schiet er voor en, onder 't zwieren,
Laet na zich een spoor van glans.
En een geest met dreigend wezen
Zetelt in dat luchtgezicht.
De arm, tot slingren opgerezen,
Torscht het vlammend bliksemlicht.
| |
| |
‘Dael in 't ryk van 't onvermogen!’
Roept zyn stem (zoo loeit een storm);
‘U verwerpt de hemelbogen;
‘Dael in 't stof, vermeetle worm!’
En de ban, pas uitgesproken,
Ligt voltrokken. De onweêrvlaeg,
Op myn schedel losgebroken,
Buldert, dondert my omlaeg.
'k Stort door kreitsen die me eens zagen
Boven hunne lucht; die my
Thans onthalen en verlagen
Met den groet der spotterny.
Wat onderwindt ge u nog, myn geest, u op te heffen?
Waerom ontveinst ge u-zelv' uw dichterballingschap?
Waerom uw ondergang gelyk een droom beseffen?
Uw valgewemel als een steigrend wiekgeklap?
Betrouw niet langer op bedriegbren hoopstar-luister.
Genoeg te loor gesteld, genoeg met schaê gezweet.
Beweeg u niet te dwaes; 't gerinkel van de kluister
Die u omlaeg beklemt, verscherpt uw harteleed.
Verkies, verkies de rust voor de eer van uit te munten.
Steil, hachlyk is de berg waerop de glorie glimt.
Geen trap waer haet en nyd hun schichten niet op punten;
Geen lichtstrael dien geen wolk van laster tegengrimt.
| |
| |
‘Ach! zucht gy, zwoeg ik slechts om dieper kuil te delven,
‘'k Verdor in werkloosheid als 't sapverliezend hout,
‘Dat, tot het nederploft, de hooge azuergewelven
‘Met bladerlooze kruin, tot aller smaed, beschouwt.
‘De ontroostbre balling die zyn vaderland wil naderen,
‘Veracht de rust, wat hoop en krachten hy ontbeer'.
‘Hy staert in 't blauw verschiet op 't dierbaer erf der vaderen,
‘En zwerft en put zich uit en duizelt zielloos neêr.’
|
|
Auteursrechtvrij