Mengelpoezy. Deel 2

[p. 62]

Aen eenen bejaerden kunstvriend.
1841.

Gy zwygt, myn oude vriend, gy schynt een zucht te smoren.
Van waer die schaduw op uw kruin die plagt te gloren,

Bekroond met zuiver sneeuw?

Waer is uw vreugd, die glans van tienmael zeven jaren?
Wat, harpenaer, wat stremt de trilling uwer snaren,

Dien klank van een halve eeuw?

Verkwynende ouderdom! - O Zoon dier kuische nonnen^(*)
Wier voedsterliefde vloeit uit kunst- en kennisbronnen,

O gunstling der natuer!

De Tyd die u bevecht mag nog niet zegevieren;
Wat winters hy beval u over 't hoofd te gieren,

Nog blaekt uw zomervuer.

(*) De zanggodinnen.

[p. 63]

 

Geen sleep van zieklykheên verhaest uw levenszinken.

 

Uw oor hoeft door geen tromp de klanken in te drinken;

 

Uw oog geen licht door 't glas;

 

Nog zwaeit uw wakkre geest verbeeldings tooverroede;

 

Uw kloek geheugen, hoe beladen, nimmer moede,

 

Blyft frisch als maegdewas.

 

 

 

En, kunstnaer, gy verkleint uw dichterlyk vermogen,

 

Om dat het Wervicks lucht alleen heeft rondgevlogen,

 

Waerin 't zich sluiten moet.

 

Gy zucht tot ruimer veld, tot grootscher eerlauwrieren;

 

't Verdriet uw gryze lok zich met den glans te sieren

 

Van ligten roozenhoed.

 

 

 

Gy schat het boven goud en vorstendiademen,

 

In Belgies bardenkoor een zetelplaets te nemen,

 

De kruin met palm omkransd;

 

Te pryken in den druk, dien nieuwen roemontdekker,

 

Waer de oude luchtbodin^(*) voor wegschuilt, wereldwekker

 

Die 't aerdryk overglanst.

 

 

 

Voorwaer, ik zeg het u, na duerbetaeld ervaren:

 

Wee die de kunst aenbidt voor openlyke altaren!

 

Hy waegt zich in een oord,

 

De sneuvelplaets der rust, doorploegd van afgunststryden,

 

Waer, meer hy zegepraelt, meer hem van alle zyden

 

De pylenjagt doorboort.

 

 

 

De tyden zyn niet meer als toen onze oudren leefden.

 

De boom der dichtkunst treurt op 't graf van haer verkleefden.

(*) De Faem.

[p. 64]

 

Ach! ruischt hy middlerwyl,

 

In zwygende eenzaemheid gaet de eedle galm verloren,

 

Of klinkt, tot grooter schaê, onheiligen in de ooren,

 

Gewapend met de byl.

 

 

 

Dan valt het schendig rot aen 't onbarmhartig hakken.

 

Neemt afscheid, rym en maet; vaertwel, gewyde takken,

 

Wier lommer weelde schonk.

 

Verwoeste dichtkroon, wat zal in uw stede tieren?

 

Wat loover vol gezang? De voglen vreugdevieren

 

Op geen verdroogden tronk.

 

 

 

De kunst verheft zich niet in 't kleed der koele rede,

 

Dit alledaegsch gewaed, die naekte prozasnede.

 

Neen, neen, de poëzy

 

Is zang die weêrgalm eischt; ze is geestdrift, zielsverrukken

 

Van uitverkoornen die voor 't schoon het aenschyn bukken;

 

Geen wilde razerny.

 

 

 

Of leeft zy waer het nieuw gevoelgetuimel flonkert

 

En bromt? - Belachbre waen! 't is glans die ras verdonkert;

 

't Is razend marktmuzyk;

 

't Is romantiek gezwets van ligte modepoppen

 

Die, teugelloos, gezag en letterwet verschoppen

 

Zelfs Vondel, Bilderdyk!...

 

 

 

Wacht, Storme, wacht u van den duizelkring dier stofferen.

 

Blyf in uw bakermat der zanggodinnen offeren.

 

Hier houdt geen vitter wacht;

 

Hier wemelt nog een geur der oude goede dagen.

 

Op, makker! vat de lier; gy kent ons zangbehagen:

 

Zing, zing gelyk gy plagt!