De verzoekschriften voor de vlaemsche tael krielen van handteekens. Overal toonen onze letterbroeders den grootsten yver; een klein getal, vreezende zich te benadeelen, onthoudt zich.
*** Brief.
't Was niet genoeg aen Belgies barden
Den smaed der onkunde uit te harden;
Eilaes! ook u zien we ondergaen,
O broederen!
U, eens zoo moedig by de vaen
Der taelbehoederen.
Herinnert ge u den avondstond
Die hen in raed vereenigd vond?
Wat yvervuer vlamde u in de aderen!
Gy zwoert den eed van trouw, ge omhelsde 't beeld der vaderen,
Elk rees, de roemer klonk op 't plegtig eerverbond.
Herinnert ge u dien stond?
[pagina 59]
[p. 59]
Uw geestdrift, uw verheven toonen
Verhemelden 's Lands waerde zonen,
En bonsden 't wankroost neêr in d' onderaerdschen grond.
Herinnert ge u dien stond?
O! als een folterschim vervolgt hy u, gezonken
Gestarnte van den lettertrans.
Gy kruipt in 't slyk, terwyl de glans
Der taelzon nooit heeft schooner uitgeblonken.
Trawanten die in 't veilig uer
Hoovaerdig op hun koenheid brallen,
En die, by 't nakend oorlogsvuer,
In schroom en lage onthouding vallen.
Gedonderd heeft de worstelkreet.
't Ontwaekte Belgie, opgesprongen,
Schudt af 't verlammend sluimerkleed,
Hem veel te lang om 't manlyk lyf gewrongen.
Wat rasse schok! wat moedbetoog!
Men vliegt in 't strydperk allerwege.
O hoop op luisterlyke zege!
Hoe zwiert de vlaemsche taelvaen hoog!
Zie, zie den gallomaen ontroeren
En zyn ontsnapte prooi beloeren
Met grimmig en vertwyfeld oog.
Dit ziet gy, en de boei der beuzelzorgen
Verbreekt gy niet, lafhartigen? Gy houdt
U spraekloos en verborgen,
Bekommerd voor den dag van morgen,
Bekommerd voor het goud.
[pagina 60]
[p. 60]
Voor 't goud, aen Vlaendrens myn ontdolven,
En hun, die huilen met de wolven,
Gestort in de onverzaedbre hand,
Opdat ze in weeldes duizelkringen
Den vlaemschen aerd en geest verdringen,
En spotten met hun vaderland.
Gelyk de ontaerde telg die d'oorsprong van zyn leven
Verzaekt voor eigen baet.
De gryze vrouw, van goed en bloed begeven,
Komt tot den zoon, den onverlaet.
Zy ziet hem aen met liefdryke oogen,
Zy reikt de magre hand en klaegt hem heuren nood.
Verhaest hy zich heur tranen af te droogen?
Legt hy voor haer zyn schatten bloot?
Neen, 't monster bloost voor haer en juicht by haren dood!..
En zulk een doemling was der moedertael beschoren
In haer geliefdste teelt?
In u wien ze overmild haer rykdom heeft bedeeld,
En onder duizenden verkoren
Tot parels van haer letterkroon?
Eilaes! gy hebt haer afgezworen
Voor Judas loon!....
Gaet, huichelende taelverzakeren,
Gaet waer de onreine gunstzon straelt,
En zielsveraerding ademhaelt,
Gaet daer uw slavenvuigheid bakeren!
[pagina 61]
[p. 61]
Spaer u de wanhoop, evenwel.
Neen, zieltoogt niet als de aertsverrader.
Wat zeg ik? my ontsprong de toornevonk te fel,
En horlen voel ik weêr myn volle broederader.
Verdwaelde broedren, keert, o keert naer 't eerepad!
Auteursrechtvrij
