|
| |
| |
| |
De Vlaemsche lier.
1840.
- Wie zyn recht bewoort, betwist' geen hooger rang!
U, hemelstrael, die schaers op 't aerdryk vonkelt,
U, poëzy, aenbid ik waer gy gloort.
Geen afgunstworm die my het hart omkronkelt,
En myn gevoel van 't schoone en goede smoort.
In 't letterperk tel ik geen vreemdelingen,
Wat kroon hun kunst by myn geringheid spant;
Maer 'k voel me een traen van vreugd ontspringen,
Verhoogt de lauwerkrans den roem van 't vaderland.
O vaderland, te lang met mist omtogen,
Dien jonge luister thans verdryft,
Wat zal die glans, zoo 't godlyk dichtvermogen
De onsterflyke eer u niet op 't voorhoofd schryft?
Uw grootsche doek- en marmerwonderen
Zal u de grage tyd ontplonderen,
De tyd spaert Vondels kroon die Hollands glorie blyft.
| |
| |
O blyde Lei- en Scheldeboorden,
Verrukt u 't heerlyk lied dier uitverkoren zwaen?
Of kaetst gy koel terug den galm van hare akkoorden,
En hoort gy juichend slechts uw golfgemurmel aen?
't Wiegt me ook in zachte mymerdroomen;
Maer zoo de pracht my zeewaerts stiert,
Wat is my 't suizen dan der kabbelende zoomen,
By 't ruischen van den vloed waerin die keurpen zwiert?
Ach! zou haer opvaert ruimte zoeken
In dees verfranschte lucht?
Hier vliegen plagen, geeslen, vloeken
Op Neêrlands lettervrucht.
Hier zien wy booze bastaerdloten
Met lenteregen overgoten,
Terwyl de winterwind in 't lauwerloover snort;
Hier zangzoïlen, blinde hateren
Het hoofd verheffen, schelden, schateren,
Terwyl de stille bard zyn zuivre toonen stort.
Waerom, in de eeuw van 't kunstverhoogen,
Waer Rubens standbeeld ryst met pracht,
En Gretrys zuil de aenbiddende oogen
Van 't dankbaer vaderland verwacht,
Waerom de dichtlier niet omlooverd,
Die, zieleweêrgalm der natuer,
Den geest verheft, het hart betoovert,
En 't loutert door haer godlyk vuer?
Bemoedigt haer de doornekroone,
Die schandpalm van het vittersrot?
Den jongen bard, teêr als een schoone,
| |
| |
Onttoovert vaek de bittre spot.
Hem past een broederlyk behandelen.
Laet, laet hem, opgetogen, wandelen
Op roozen naer 't gewenscht verschiet.
Dat hem geen wreede distel kwetse;
Dat niets zyn jeugdig hart verfletse,
Die bloem die neêrvalt in 't verdriet.
Verdwaelt hy, dat hy, zonder tranen,
Uw hand en zynen weg hervind'!
Gelykt de moeder wier vermanen
Den kus brengt aen het dierbaer kind.
Dan ach! waertoe dit heilverlangen?
Reeds zweeft de hoonlach op uw wangen;
De roê trilt by uw wraekgebaer.
Welaen dan, slingert ze in het ronde!
Zy baert de kunst wel wonde op wonde;
Maer nimmer, nimmer velt zy haer.
Neen, nimmer, rot van aterlingen,
Vernielt ge ons heiligdom.
Eerbiedig blyft de koorstoet zingen
In weerwil van uw vloekgebrom.
Eer suist geen zefier meer in wiegelende twygen,
Eer hoort de liefste lent de boschkoralen zwygen,
Eer Vlaendrens lier verstom'.
O Midasras! waerom dat nydig smalen?
't Gevoelig oor versmaedt de veldwyk niet,
Die, vreemd aen nachtegalen,
Den galm herhaelt van stiller lied.
| |
| |
De diertjes reppen vrye veêren,
En tierelieren, kwinkeleren,
De dwaes die, by 't verbeelden
Dat weidscher toonen hem eens streelden,
't Lief zangrendom ontrust.
Neen, zwygt niet, jeugdige orgelkelen,
Sieraed van Belgies lettergaerd.
Ons lust uw ongekunsteld kwelen,
Uw ligte en ongedwongen vaert.
Uw vlugt ontleent geen aedlaers wieken,
Maer koeltjes van het morgenkrieken,
Die geurig fladdren in den dauw.
Beschame u niet uw lager wemelen.
Eens klapwiekt ge in het ruim der hemelen,
Wat sperwer u vervolg' met uitgespannen klauw.
Welaen, beproeft uw wakkre vederen.
Ziet hoe 't azuergewelf u minlyk tegenlacht.
Op, op! het zelfvernederen
Boeide u te lang in duistren nacht.
't Is tyd in 't glorielicht te zetelen,
En 't brommend ras der kunstvermetelen
O zag myn oog die heilzon dagen!
O blyde hoop! bezweer myn kommervlagen;
En wees myn ster, myn troost in 't nachtverdriet!
|
|
Auteursrechtvrij