|
| |
| |
| |
Wat doen wy?
Aen de vlaemsche taelbeoefenaers.
1843.
Voorvaderlyke geest, gezag van beter tyden,
Zal uw verryzenis ons nimmermeer verblyden?
Wat ligt gy diep vertrapt door dolle bastaerdy!
Ach! trof die pest alleen verkankerde gemoederen.
Maer broed ren, waer de broederen,
Zyn, blyven de onze rein! dit heil betrachten 't wy?
O wy, bestryders der ontaerding, taeltrawanten,
Geroepen om de deugd der vadren voort te planten,
Wat doen wy, starend op dit dierbaer erfkleinood?
Vol eerbied knielen? God om onzen oorsprong zegenen?
En, broeders, ons bejegenen
Met vriendschap en den eed van trouwheid tot den dood?
| |
| |
Ach! de onbestendigheid, de zwaei der aerdsche dingen
Keert ook gezichten om in onze letterkringen.
't Vuer dat ons hart verhief wanneer, als uit een graf,
De bleeke tael verrees om ras omhoog te pronken,
Schiet flauw en flauwer vonken;
En, dalen wy nog niet tot broederafgunst af, -
Wy zweven ook niet meer in de oppersfeer van weelde,
Waer onze letterjeugd zoo liefdevol in speelde.
De vlaemsche gulheid wykt voor een verkeerden trek
Tot styve statigheid en afgezonderd ryzen.
Reeds met vermaek bewyzen
Wy onzen kunstgenoot zyn zwakheid en gebrek.
Wy offren aen den Trots, dien blinden afgod, binnen
Ons hart bewierookt door 't verleidend zelfbeminnen.
't Eenparig taelpleit zwygt, men loopt uit een, men schiet
Den eigenroem toe, roem die slechts om 't nuttigst leven
't Vernuft kan tegenzweven:
Wy willen graen van 't zaed dat nauwlyks groente biedt.
Wy willen naem en faem, doch slachten 't boomgebladert,
Sieraed zoo lang de stam het aen zyn kruin vergadert;
Maer ongemerkt, vertreên, wanneer het zich verspreidt
In 't uitgestrekte veld: men ziet het haest verzwinden,
Ligt speeltuig van de winden,
Vereeuwigd zinnebeeld van de ongestadigheid.
Wy haken hemelwaerts als jeugdige adelaren,
En wagen ons omhoog, der luchtbaen onervaren.
Wy zwerven duizlig om in 't onafmeetbre ruim,
| |
| |
En achten het gering de gidsen na te streven
Wy achten voor genie onze ydle dichterluim.
Ziet gy dien jongen maet verwaend en opgezwollen?
Hy schryft; verbeelding, smaek en oordeel suizebollen
En vallen; hy holt voort, hy vonkelt, hy verslindt
Den afstand; vruchtloos praelt de rykdom langs zyn wegen;
Geen aenzien houdt hem tegen:
Hy springt met reuzen om als niet een stoeyend kind.
Zoo, Vondel, Bilderdyk, zoo zag ik u versmaden
Door dwergen, dwergen nog na 't lezen van uw bladen!
Ontzinde schitterzucht, getergd by hooger pracht;
Die graeg den dagmonarch in 't slyk zag nedervallen,
En, ach! die 't zaed van 't goede in 't jong gemoed versmacht.
Laet, makkers, laet die dryft uw' boezem niet ontvonken.
Ons past de zedigheid, geen meesterachtig pronken.
Wy hebben 't jeugdig sap, het groen, het bloesemwaes;
Maer 't snoeimes is geneigd er wakker door te zwieren.
Zelfs onder 't kwistig tieren
Verwringt zich ons plantsoen naer 't draeijend windgeblaes.
Wy bouwen 't letterhof, 's lands edelste eerekroone;
Maer kloek- en keurigheid, het ware en eeuwig schoone
Verzuimen wy voor 't losse en ligte, 't zwak der Eeuw.
We omhelzen onze tael; maer 't ruwste taelverkrachten,
En 't schuwste lesverachten
Ontspringen pen en pers met dol romangeschreeuw.
| |
| |
We aenbidden 't vaderland; maer 't anker van zyn hoede
Waer schuilt het? O de hulk, gezweept door de onweêrwoede,
Dreigt rampspoed. Zedeleer, verheven godsdienstgeest,
Waer schuilt gy? Leent gy ons uw vleugelen, of plassen
Waer de Eeuw in nederplompt, verstoflykt en verbeest?
Wy aerzlen.... Broeders, waekt, 't verderf woelt om ons henen
Gelyk een zee; een stap nog en wy zyn verdwenen.
Op! 't hart omhoog gevoerd; 't verborgen in den schoot
Der hemelwysheid! Weg, de valsche wysgeervonden,
De leer der helsche monden,
Die 't leven van de kunst en 't eeuwig leven doodt.
Op, zuilen van het Ryk! op, vrome landgezinden!
Dat die het hoogst verheft geen hoon voor loon moog vinden.
Vereenige ons een band waer 't hart als lustgenoot
In treedt, de zorg verligt en wekt van lieverlede
Welaen, malkaêr omhelsd en ons geluk vergroot!
|
|
Auteursrechtvrij