Mengelpoezy. Deel 2
(1850)–Francis Jozef Blieck–
Auteursrechtvrij
[pagina 37]
| |
Aen de eeuw.
| |
[pagina 38]
| |
't Vrygeestendom, die wind, zoo brommend opgestegen,
Hy blaest, en 't onweêrzwerk, geslingerd allerwegen,
(Gewoel van ongeloof, kerkscheuring, kettery)
Barst los en dondert neêr met een verschriklyk braken
Van vuile watren, vloed die opzwelt onder 't slaken
Van dampen, zedenpest en driftenrazerny.
Wat, opgeblazen Eeuw, wat snoeft ge op uw vermogen?
Ja, kunstig kneedt ge 't stof, gy, door den stoom bewogen;
Gy, door een nieuwe zon, 't ontvlamde gas, bestraeld;
Gy, die de bliksemvonk als luchtbodin doet snellen,Ga naar voetnoot(1)
En de ark der kennisGa naar voetnoot(2), in een zee van lettervellen,
Die vreemde streken vindt, maer vreemde ziekten haelt.
En de Eeuw, die dwaelharpy, gezeild in 't vrye leven,
Leeft in orkanen, stoot op klippen, onbedreven
Op 't eindloos ruim dat haer bedwelmt. Zy vaert in 't zogGa naar voetnoot(3)
Van vleimeerminnen, of van dolle waterwolven;
Verslindt hun voedsel, schuim en droesem van de golven,
En spuwt het rond, veraerd in doodlyk adderspog.
Vergift dat geen serpent zou braken op de drempelen
Der huisgezinnen, die onschendbre zedentempelen;
Vergift van godloosheên en gruwlen, helsch venyn;
Dit, vrye drukpers, dit, schandaelmoêr der verlichting,
Ontgolft er uwen schoot, der onschuld ter ontstichting,
En ach! tot dieper val der aerdsche rampwoestyn.
| |
[pagina 39]
| |
Gedrogten waer de tyd van eenvlood onder 't schroomen,
Hun zwadder ziet men thans den aerdbol overstroomen.
De tydgeest zingt hun lof, de kunst verheft hun beeld,
De vryheid heerscht: triomf! Ik hoor den afgrond joelen
Van vreugd, gevierden gast in 't disch- en klubkrioelen
Van Arouets gebroed en Marats tygerteelt.Ga naar voetnoot(*)
En in een gruwelpoel van God- en zielsvergeten
Plompt, dompelt zich onze Eeuw, door 't stormend hart gesmeten
In 't laegste lustmoeras gelyk een modderdier.
Zy zwelgt er, nooit verzaed; zy vonkelt uit haer laegte;
Zy vergt van 't wereldrond het boeten van haer graegte,
En zet het wereldrond in haer onbluschbaer vier.
Almagtige! is 't uw arm die, om haer godloos blaffen
En stofafgodery, haer, slykslavin, wil straffen?
'k Zie by den stoftriomf ellende, naekt gebrek.
'k Zie bezigheid, bestaen den armen werkman falen,
Den hongersnood, den dood in veld en steden dwalen,
En azen, hol van blik, op hoopen mest en drek!...
En 't ongeduld spat uit in raedloos onderwinden,
In stelsels, razerny van maetschappelyke ontzinden.
Verdwyn altaer en troon en krygsmagt! Thans beveelt
Het oppermagtig volk. 't Verzint gemeenebesten,
Van eigendom, gezin, dien roof, die statenpesten,
Gezuiverd; vry, gelyk, verbroederd, onverdeeld.
En regt- en pligtbesef is uit elks hart verbannen.
De wet is de overmagt, de gril van woeltirannen.
| |
[pagina 40]
| |
't Gemeen houdt open school van oproer, ommekeer.
Alom ontstaet een geest van wanorde, euvelplegen.
De burgeroorlog woedt, de schrik heerscht allerwegen.
De wankle maetschappy heeft band noch bodem meer.
Wat hoor ik? Een gedruisch van troonen die bezwyken.
Een valgedonder van gescheurde koninkryken.
Den jammerkreet van troontrawanten die vergaen.
Een razend vloekverbond, een rot van onverlaten
Dryft op een wervelkolk de ontmaste kiel der staten,
En martelt die aen roer of riem de handen slaen.
Wat zie ik, groote God! het Vatikaen besprongen,
Moorddadig helgespuis in 't heilig hof gedrongen,
D' apostelyken stoel gewenteld in het bloed;
Den Vader van zyn volk in 't midden van zyn kinderen
Geperst, als in een drang van vaderbloed-verslinderen,
En onder vreemde lucht om redding heengespoed!
O vlieden wy dien poel van woest en godloos razen,
Myn ziel, en laet er de Eeuw in leven en verdwazen.
Ja, blinde tuimelgeest, leef in uw chaosnacht,
Als schepper van het licht bewierookt door uw slaven.
U, schepper van 't verderf en veinzer van 't beschaven,
U wyde ik aen den doem, den vloek van 't nageslacht.
 |
|