Mengelpoezy. Deel 2
(1850)–Francis Jozef Blieck–
Auteursrechtvrij
[pagina 15]
| |
Kerkhof-schending.
| |
[pagina 16]
| |
Er heeft zich wel een galm doen hooren;
Maer 't was de wekroep niet van God.
Een geest, tot 's werelds ramp geboren,
De geest van ongeloof en spot;
Die geest door wien de altaren vielen,
Die nog den val zoekt van de zielen,
En haer den stoot al vleijend geeft;
Die zwetst van orde en zachte zeden,
En zaden spreidt van godloosheden;
Hy is 't wiens stem geklonken heeft.
‘O mensch, vol dwaze hersenschimmen,
‘Zou 't lykstof, voedsel van 't gewormt',
‘Eens luisterlyk ten hemel klimmen,
‘In uw gedaente weêr gevormd?
‘O dooden-eerdienst, overdreven
‘Ten koste van dit eenig leven!
‘Waerom natuer zoo wreed ontsteld?
‘Hoe, midden in een volksgemeente
‘Een vuil verrottend doodsgebeente?
‘Zyn plaets is 't ruim en eenzaem veld.’
En nauwlyks had die stem geklonken,
Of 't aerdryk zag een schrikvertoog.
Wat (sinds de zon had uitgeblonken
Op 't eerste lyk, en tranen zoog
Op wangen van bedrukte magen,)
Alle eeuwen voor geheiligd zagen,
Vooral na 't mensch zyn van Gods Woord;
(Wanneer de mensch mogt hoopvol rouwen
En 't leven in den dood beschouwen)
De heilge grafrust werd gestoord!....
| |
[pagina 17]
| |
Wat woestaerds en ellendelingen,
Met troniën vol spolgefrons,
Zie 'k den gewyden grond bespringen?
De muren ploffen by 't gebons
Van 't ruw vernieltuig. Zerken, zuilen
En kruisen vallen; nare kuilen
Ontsluiten zich.... De bange dag
Schynt op 't geraemt, dat ligt te blikken
Op de onverlaten die niet schrikken;
Zy geven 't spade- en hamerslag.
En 't overschot der achtbre vaderen
Wordt uitgeslingerd deel voor deel.
't Vervoertuig nadert: rossen, raderen
Vermorzlen been en bekkeneel.
Als mest op vuile kar geworpen,
Rolt het gebeente, al rammlend, dorpen
En steden door, naer 't somber veld,
Waer de onbezochte en woeste graven
Zich nimmer met de tranen laven,
Het oog van eenen vriend ontsneld!
Gy hebt uw doel bereikt, o valsche-leerbelyderen:
Wie zien van 't heiligdom het doodverblyf verwyderen,
En de assche weggevaegd.
Zyn lucht was, in uw oog, een slimme wasemwieling,
Waerin gy pest en plaeg en spooksels van vernieling
Afgryslyk warlen zaegt.
| |
[pagina 18]
| |
Die dampen zyn niet meer. Gelukkig volk der steden,
Voorzeker leeft gy thans van ziekten onbestreden,
Als in den gulden tyd?....
Verdwaeld en trotsch geslacht! het godlyk Alvermogen
Heeft uw vermeten zorg en dwaze hoop bedrogen.
Zie, zie hoe God kastydt.
Hy roept de Hemelwraek en zendt haer over de aerde
Met eenen geeselGa naar voetnoot(*) dien geen straf ooit evenaerde.
Het menschdom ligt geveld.
De steden zyn het zwaerst met dezen ramp beladen:
De burgers vallen neêr als dorre najaersbladen
By 't woedend stormgeweld.
O mogt het naberouw de ontheiligers verrassen!
Mogt hun verslagen oog in warme tranen plassen,
En zien 't genadelicht!
Ach! hun vervallen geest, gewoon aen 't stof te kleven,
Bereikt geen hooger sfeer, begrypt geen ander leven,
En kent geen lykdienstpligt.
Hoe zou des naesten lyk de zielverzakers deren,
Die voor zich-zelven zorg noch eerbewys begeren
In 't eeuwig rustgebied?
Begraef hun overschot of laet het onbegraven;
't Zy 't aes van wormen of van hongerige raven:
Dit schaedt hun leven niet.
| |
[pagina 19]
| |
O 't leven, 't vuige lyf, dit wekt hun angstig poogen.
Weg, treurig kerkhof, weg! spaer hun' wellustige oogen
De teekens van 't vergaen.
Verlaet uw zeedlyk nut voor stoflyke ydelheden.
Word, heilige aerde, word ligtvaerdiglyk vertreden.
Als markt of wandelbaen.
De gruwel is volbragt. 'k Zie spel- en dansgenuchten
En feestbaldadigheên en onbeschofte kluchten
Op d'ouden tempelhof.
'k Zie een onzuiver vee zich legeren, en loeijen
Op dien gewyden grond, en walglykheden vloeijen
Op onzer vadren stof!...
Straf de boozen, in uw woede,
Naer hun misdaed niet, o Heer!
Zet ter zyde uw geeselroede,
Zie meêdoogend op hen neêr.
Dwaelvernuften, volksverblinderen,
Godverzakers zyn het, ja;
Maer 't zyn zwakke menschenkinderen:
God, verleen hun boetgenaê.
Wars van 't filosofisch brallen,
Dat zy, naer uw heilge wet,
Knielend voor uw outer vallen,
En zich loutren, in 't gebed,
Van het oude zondezwadder.
Styge hun herboren ziel
Op de geestelyke ladder,
Boven 't ondermaensch gekriel.
| |
[pagina 20]
| |
Volgen zy de onfeilbre wegen
Waer uw eeuwig woord ons leidt;
Voelen zy wat hemelzegen
't Schouwtooneel der graven spreidt.
Het heiligdom, 't ontzaglyk huis des Heeren,
Waer de englen met den Hemelvorst verkeeren,
En luistren naer den priesterlyken galm
En 't stil gebed, en ademen den walm
Van 't wierookvat, en zien met liefdelonken
De menigte in de aenbidding neergezonken;
Het heiligdom verheft zich treffend, grootsch,
Op 't vreedzaem en beweeglyk veld des doods,
Waer 't aerdsch gewoel, het draven en het slaven
Zyn eindpael vindt te midden van de graven;
Waer ons de tyd, waer ons 't heelal verlaet,
Waer de eeuwigheid voor ons ontsloten staet;
Waer de engel ons zal wekken om te ryzen
Voor 't oordeel Gods.... O stof tot zalig yzen!
Wat deugdgevoel doet onzen boezem slaen,
Terwyl wy dus langs tombe en tempel gaen,
Bereid om ons in 't huis van God te wagen,
En hem ons hart en offer op te dragen.
Hoog uitzicht van geloof en zieletroost!
Zoodra de dag verschynt aen 't blakend oost,
De sluimerplaets der ingeslapen zielen
Ziet hier en daer gebogen bidders knielen
Voor eenen zerk of voor een nedrig kruis.
't Is alles stil; slechts hoort men 't zacht gesuis
| |
[pagina 21]
| |
Van 't lykgebed dat van hun lippen slibbert
En sterft in 't ruim, terwyl 't gebladert bibbert
En ritselt, als doorweefd van zielen, naer
De hemelkust gevoerd door de englenschaer.
Zie op dit graf, omsluijerd en te midden
Van haer lief kroost, die jonge weduw bidden,
Opdat de ziel haers aengebeden mans,
Den vader van die weesjes, met den krans
Der zaligheid in de eeuwigheid moog' pralen.
O blyde hoop! zy zien hem in de zalen
Des hemelryks vol luister en geluk.
Zy juichen, zy vergeten hunnen druk.
Hun hart vliegt op tot dezen uitverkoren,
Die hen bemint zoo teeder als te voren;
Die hen by God verdedigt en verwacht,
Die van omhoog hun zalig tegenlacht....
En zy gaen heen, doorworstlen de onheilvlagen,
Den staet tot rust, den hemel tot behagen.
Uitmuntendheid der geestelyke trouw!
Verkwikking put zy uit de bron van rouw.
Ja, 't kerkhof, in den boezem van de steden,
Verrykt den schat der christelyke zeden.
't Verzacht de ziel; 't ontzet het trotsch gemoed;
't Beteugelt den ontbonden driftenstoet;
't Bevleugelt hart en geest, en doet hen zweven
Naer 't ryk van God en 't onverganklyk leven.
|
|