Mengelpoezy. Deel 2
(1850)–Francis Jozef Blieck–
Auteursrechtvrij
[pagina 11]
| |
Aen Antwerpen.
| |
[pagina 12]
| |
Mag ik met deze gift u naderen?
Belacht geen aenhang van versmaderen
Dien tuil als muffen geur van d'ouden dommen tyd?
Hoe, in deze eeuw van licht en rede,
De weidsche kunst- en handelstede
Besteken met een blad aen dompren toegewyd!....
Waerom niet met een bloem waerop de dagkapellen
Der mode vliegen? Daer is roem- en goudgewin. -
Ach! 'k laetaen schitterzucht den glans van waterbellen,
En u verblindt hy niet, o scheldekoningin.
In 't daglicht van uw wereldsch leven
Heeft Vlaendrens bard uw beeld verheven
Op eene dichtkolom die de eeuwen zal weêrstaen.
Hy zag uw schoonheid helder stralen:
Hy volgde u in uw zegepralen
Op stryd- en handelveld, op kunst- en letlerbaen.
Ik, die het zeedlyk schoon alleen nog templen stichte,
Ik volg u waer de ziel zich speent van zingenot,
Opdat haer manna spyze en hemelglans verlichte:
Ik volg u, vrome stad, in 't heilig huis van God.
Hier komt de stervling ademhalen,
En zalving zoeken voor zyn kwalen.
Gelyk de stuerman die, geslingerd op de zee,
En moê van met de dolle winden
Te worstlen, landing wenscht te vinden,
En eindlyk rust geniet in de ingezeilde reê.
| |
[pagina 13]
| |
De holle wereldzee moge om den tempel bruisen:
Zy breekt heur baren op dit Godgewyde strand.
Hier, waer het leven daelt om met den dood te huizen,
Bedekt ons 't eerste dak van 't hemelsch vaderland.
Hier groeit de boom van 't eeuwig leven.
In 't lommer van zyn takken zweven
De vonken van 't verstand, de vlammen van de deugd,
Die starren, slechts een poos verbonden
Aen 't jammerdal, en dan verslonden
In haren oorsprong, God, die zee van licht en vreugd.
Hier geurt een paradys van Gods genadebronnen
Doorstroomd; een amberlucht van offerdienst; een pracht
Van keurgewassen, in den kunstengaerd gewonnen;
Een huideschepping waerd der eindlooze Oppermagt.
Wat is hier alles grootsch en edel!
In 't zwerk baedt zich de torenschedel
Des tempels, breede berg die 't klimmend oog verplet,
Gezeten op een bosch van zuilen,
Waer beelden voor de altaren schuilen,
Als stomme aenbidders, opgetogen in 't gebed.
Hier heerscht een diepe stilte, een zielsverheffend zwygen.
Slechts hoort men nu en dan het smeekend lipgesuis,
De galmen die in 't koor met wierookwolken stygen,
't Welluidend orgelspel en 't plegtig klokgedruisch.
Hier zien wy, christnen, miriaden
Van englen buigen, overladen
| |
[pagina 14]
| |
Van de opperheiligheid en 't byzyn van den Heer.
O buigen wy ons siddrend mede!
O staemlen wy ons hartebede!
Dat, als de vlam het was, de godsvrucht ons verteer!
Zoo vurig zie ik u, in dees rampzaelge tyden
Van twyfel, ongeloof, losbandigheid, verderf,
O wydberoemde stad, uw hart den hemel wyden,
En 'k smeek zyn zegen af op uw godsdienstig erf.
Eilaes! 't is waer, de helsche zwadder
Der looze filosofische adder
En 't schuim van vreemden doen ook zielen hier vergaen.
Wanneer een geesel gansche ryken
Vernielt, beweent men wel de lyken;
Maer vreugde baert ons 't lot van die beveiligd staen.
Wel u, verheven wieg van kunsten-adelaren!
Volzalig zweeft er nog de geest der vadren om.
Schoon, stichtend zyt gy nog, geknield voor Gods altaren.
Nog blyft voor ware deugd uw dak een heiligdom.
 |
|