Mengelpoezy. Deel 2

[p. 7]

103 Harpzang.
Grootheid, goedheid en wysheid Gods, schitterend uit zyne werken.
1841.

Waek op, myn ziel! uw lofzang ryze

Tot voor des Heeren oppertroon.

O Allerhoogste, Algoede, Alwyze,

Wat spreidt gy heerlykheid ten toon!

Gezeteld in de hemelzalen,
Bemantelt ge u met zonnestralen.

Gy spant 't amer uit als een tent,

Met waterzoldring overtogen.
Gy vaert op wolken, voorgevlogen

Door winden die ge aen teugels ment.

De stormen en de bliksemschichten

Zyn de afgezanten uwer magt;

't Verbazend heir der starrelichten

Houdt voor uw schittrend hof de wacht.

Uw arm houdt de eindloosheid omvangen.
De wereldbol, in 't ruim gehangen,

[p. 8]

 

Vreest dien onmeetbren afgrond niet,

 

Noch d'aentrek van al 't sfeergevaerte:

 

De wereld steunt op eigen zwaerte;

 

Geen eeuw die haer aen 't wanklen ziet.

 

 

 

't Gebergte lag verdronken onder

 

De zee. Gy roept; het water vlugt,

 

't Gedaver duchtend van uw donder.

 

Gezwind verheffen in de lucht

 

De bergen zich; de velden dalen;

 

De zee, geprangd in enger palen,

 

Zucht naer heur vryheid van weleer.

 

Heur golven rollen, bruisen, steigeren;

 

Maer de oever blyft haer uittogt weigeren;

 

Nooit zwalpen ze over 't aerdryk meer.

 

 

 

Het bronkristal met zacht geklater

 

Springt uit de bergmam, en verkwikt

 

De dalen, waer 't verkoelend water

 

Het vee lokt dat van dorst verstikt,

 

't Gevogelt komt er kwinkeleren,

 

En 't groen met vederpracht schakeren.

 

De bergtop drenkt zyn dorren grond

 

Met overvloed van dauw en regen.

 

Gy spreidt uw onuitputbren zegen

 

Milddadig over 't wereldrond.

 

 

 

Gy doet het gras de dieren voeden,

 

Het graen den mensch. Beleeft hy smart,

 

Ras vloeit de olyf, de druiven bloeden,

 

En storten hem de vreugd in 't hart.

[p. 9]

 

Gy hebt de wouden overtrokken

 

Met lommerpracht, en Libans lokken

 

Bekroond met aller stammen pronk.

 

Daer zwermt het pluimgediert. De reiger

 

Verkiest de spar, het hert den steiger

 

Des bergs; 't konyn de rotsspelonk.

 

 

 

De maen leert ons den tyd bepalen;

 

De zon verzuimt haer dagreis niet;

 

Zy daelt, de duisternissen dalen,

 

Bestiersters van het nachtgebied.

 

Zie 't roofdier sluipen uit zyn kuilen;

 

De welp eischt prooi met hongrig huilen.

 

Weêr toont de dag zyn aengezicht:

 

Het roofdier sluimert in zyn kloven;

 

De mensch staet op om God te loven,

 

En zwoegen tot den slaep van 't licht.

 

 

 

Wat glans, o God! wat wondren vonkelen

 

Uw schepping door! De ruime zee,

 

Wier armen 't ryk der aerde omkronkelen,

 

Krioelt van 't schubbig watervee.

 

Hier durft de zeeman, trots de orkanen,

 

Op balken eenen weg zich banen,

 

Op balken, slingrend heen en weêr;

 

Hier dry ven schrikbre vloedgedrogten,

 

Of tuimlen, plompen in de krochten

 

Van 't ondoorpeilbre pekelmeir.

 

 

 

De schepslen zyn uw voedsterlingen;

 

Naer u zien ze allen smeekend uit.

[p. 10]

 

Vervuld zyn zy met zegeningen,

 

Zoodra gy slechts uw hand ontsluit.

 

Bergt ge uw gelaet, hun krachten falen;

 

Zy derven 't licht en 't ademhalen;

 

Zy liggen in hun stof vergaen.

 

Maer zweeft uw adem op hen neder,

 

Zy ryzen, leven, juichen weder,

 

De schepping trekt haer feestkleed aen.

 

 

 

Gods lof zy eeuwig aengeheven!

 

Behaeg hem wat hy schept en schikt!

 

Zyn blik alleen doet de aerde beven;

 

't Gebergte rookt waer aen hy tikt.

 

Voor God zal steeds myn cither schallen.

 

O mogt myn zang hem welgevallen!

 

In hem vind ik myn zielsgenot.

 

Rampzalig die den Heer vergrammen!

 

Verslinden hen zyn bliksemvlammen!

 

Waek op, myn ziel! verheerlyk God!