|
| |
| |
| |
Geen geluk buiten God.
1846.
De volkren zuchten, in den jammerpoel gedompeld.
Waerom? De boosheid heerscht. De wanorde overrompelt
Het ryk der zeedlykheid. De wereld vlamt van 't vier
Der zinzucht. Rede en geest verwaerloost het bestier
Van 't ongestadig hart dat weeldrig, nooit te vreden,
Zich stort in eene zee van ongebondenheden.
Wat baet den wereldling dat hem de weelde voedt?
Zy toovert in vergift den hoorn van overvloed.
Indien zy hem ontvlugt, hy kwynt en smelt, bevochten
Door dubble martelpyn, gebrek en grage togten.
Hy streeft naer schyngeluk in 't lage stofgekriel
Dat hem verstoflykt; hy verliest zyn edle ziel;
Hy zwemt, hy dartelt in een oceaen van zonden:
De geest, de geest van God is uit zyn hart verzwonden.
De ellendeling! hy leeft niet waerlyk; hy ontbeert
Het leven van de ziel die in zich-zelve keert
| |
| |
En God vindt, zaligheid wier onvolkomen smaken
Den armen wereldslaef zyn boeijen zou doen slaken,
En zweven boven 't stof als vrome geestgezel.
Eilaes! hy voelt alleen het grove zintuigspel,
Het prikklen van het vleesch, het knellen van zyn kluister,
En, worm, hy ligt in 't slyk en leeft in 't dierlyk duister.
En, dwaes, hy droomt van heil in zyn verworpen staet
Van slaef die de aerde omhelst met slaven van het kwaed?
Hy zwetst van vryheid en verlichting, wen zyn lippen
De loftrompetten zyn van helsche wanbegrippen?
O wereld! als de Heer zyn aenschyn van u wendt,
Wat heerscht er in uw schoot? Verwarring en ellend.
't Is hoogmoed die in 't zwerk de trotsche kruin wil baden.
't Is hebzucht, dolle gier die zich niet kan verzaden.
't Is nyd die zich verknaegt en razende onmagt voedt.
't Is laster die verscheurt, en wraek die plast in bloed.
't Zyn geile driften die den ruimen teugel vieren
Met de onbeschaemdheid, ja, de dolheid van de dieren;
't Is krachtverspilling, jeugdverwoesting, 't is de dood
Afschuwlyk storten in des levens milden schoot.
't Is heidensche overdaed van al de ontvlamde zinnen,
Op de ydelheden als bewierookte afgodinnen
Verslingerd. 't Is geweld in alle doelbejag;
Onstuimigheid in 't volk, verwerping van 't gezag,
Schandael van 't walend brein, verbystring van gedachten.
't Is, onder 't woelen van Godtergende geslachten,
Ontbinding, ondergang der maetschappy, indien
Zy 't krachtig woord niet hoort waerby de stormen vliên.
Die aerd- en hemelryk het aeuzyn heeft gegeven,
Hy slechts is groot. Hy spreekt, de chaos is verdreven,
| |
| |
't Heelal bestaet, 't heelal met leven, orde en pracht.
Hy wenkt, en weder heerscht de chaos of de nacht
Des doods. Ja, groot is God. Hy is de halfverborgen,
De alomontwaerde zon die avond heeft noch morgen.
Oneindig, overal, volmaekt, Hy is die is.
Het daglicht is zyn kleed, de mensch zyn beeldtenis,
De mensch, niet voor den tyd, voor de eeuwigheid geboren,
Om onder 't geestendom voor 't aenschyn Gods te gloren,
Zoo hy den zwymelkelk der ondermaensche vreugd
Verwerpt, en zich verheft op vleuglen van de deugd.
Maer kwist, verdartelt hy de dagen van beproeving,
En offert hy aen 't kwaed, den hemel tot bedroeving,
Eilaes! dan is de mensch gedoemd om eeuwiglyk
Te zuchten in den schoot van 't duister jammerryk.
O stervling, scheur u los van 't slavenjuk der zonde.
Bestryd uw vuige drift voor 't aerdsche; brand de wonde,
Den kanker van uw ziel door 't vuer der liefde Gods.
Verhef u, bons in 't stof den afgod van den trots.
Verhef u, maer blyf arm van geest, opdat de booze
Bekoring van 't verstand u niet verroekelooze
In Gods verborgenheên, en nacht vinde op het spoor
Waer de eenvoud is bestraeld van hemelzonnegloor.
Ga tot den Schepper als een kind tot zynen vader.
Rampzalig, 't dor gemoed dal aen de levende ader
Der godsvrucht zich niet laeft, zy die de vruchtbaerheid
In d'ongewieden gaerd van onze deugden spreidt.
Zy zegent onze vlyt, zy heiligt onze werken.
Ze is 't louterende vuer van 't zedelyk versterken.
Ze is balsem die de ziel van aerdsche smart geneest.
Zy is de volste vreugd van opgetogen geest.
| |
| |
Zy is de hemeltael waerin wy hartgesprekken
Betrachten met den Al, voor wien zich de englen dekken
Uit eerbied en ontzag. Ze is manna voor 't gemoed,
De geestelyke dauw die serafynen voedt,
De voorsmaek van het heil dat, van haer stof ontheven,
De onsterfelyke ziel geniet in 't eeuwig leven.
Mensch, haekt gy naer dit heil, zelfs naer een vreedzaem lot
Hier op dit tranendal, bemin, verheerlyk God.
|
|
Auteursrechtvrij