Mengelpoezy. Deel 2

[p. 1]

Hymne aen God.
1849.

God, voor uw heilig oog verstom ik, neêrgebogen
En vreezend op te zien! 'k aenbid uw Alvermogen,
In 't stil en diep gepeins van myne ziel gedaeld.
Wat baet my tong en tael? Ontzelfd, verdiept, verloren
In de eindloosheid der zee van uw verheemlend gloren,
Ontsluiten wy geen oog dan aenstonds blind gestraeld.

Verlang ik uwen lof te ontvouwen in gezangen,
Myn opgevlogen geest voert my in de englenrangen,
En 'k voel dat my een stroom van harmony doorvliet.
Maer nauwlyks heeft myn mond den aenhef uitgedreven,
Of 't onbevredigd hart verwyt my 't staemlend beven
Van myn te zwakke stem, en 'k onderbreek myn lied.
Hoe meer myn oordeel stygt en poogt u in te halen,
Hoe dieper het van u schynt achteruit te dwalen,
En vallen in zich-zelf, verward en omgekeerd.
Onzaglyk, eeuwig licht, o ongenaekbre sterre,
O aller zonnen zon, 'k bewonder u van verre;
Van verre omzweef ik u die al wat naekt verteert.

[p. 2]

 

Houd op, omneveld brein, houd op u af te matten!

 

Wat glans, wat hemelglans kan uit uw persing spatten?

 

God sprak: ‘Ik ben die ben.’ En wat behoeft er meer?

 

Hy, alles, hy is niets van al wat ik verzinne.

 

Hy is 't dien ik aenbid, hy is 't dien ik beminne,

 

En 'k onderwerp myn rede aen zyn verheven leer.

 

 

 

O driemael heilig God! gy slechts kent u volkomen.

 

Wy voelen u wiens geest ons hart heeft ingenomen;

 

Wy voelen u wiens liefde ons loutert, ons doorgloeit.

 

Neig, neig tot ons uw oor! Wy roepen u gestadig:

 

Heer, heilig ons gemoed! O Heer, wees ons genadig,

 

En smaken wy den vrêe die uit uw boezem vloeit!

Naer 't Fransch toegeëigend aen Rossuet.