Parijsche verzen

[p. 124]

Gij hebt gezegd.

Gij hebt gezegd; ‘de vrouw
wier oogen in Uw oogen lezen,
wier lippen bloeien op Uw mond
en door Uw wezen schijnt verwezen
en slechts Uw taal en zin verkondt,
heeft dag noch uur gekend de trouw
en was U nimmer tot Uw heil;
haar vooze hart is vuig en veil;
zij heeft Uw geld en goed verdaan
en alle glans Uw naam ontnomen.
Dus droomt gij schoonheid van een waan,
laat mij U wekken uit dit droomen
wijl 'k mij Uw vriend beschouw’

- ‘Is dit het weten, dat gij biedt?....
Ik heb haar lief, dit schoone kind
en nimmer smart daarin gevonden
al is 't mijn min, die 'k bij haar vind,
waarmee 'k haar hart heb teer omwonden,
Haar stem is zacht en zoet haar lied,
het leven werd mij schoon en licht
door d' onschuld van haar aangezicht
en 'k dacht mijn eenzaam hart verstaan. -
Gij zegt: ‘dit al is niets dan droomen
en rukt mij af de schoonste waan....
maar wat heeft zij me dan ontnomen?
Vriend, ik dank U niet.’