Parijsche verzen

[p. 76]

Kennisgeving.

Ik ben gestorven....
Lezer ween niet,
want niemand heeft geörven;
'k was eenig kind - het oude lied -
mijn moeder heeft mij bedorven
en toen ik eenmaal bedorven was,
toen ging mijn moeder onder het gras;
toen kwamen vele, vele vrouwen,
die zeiden van haar als een moeder te houwen.

En al die vrouwen hoorden mij aan,
en waren wonder aangedaan,
zij hoorden lachend naar mijn biecht,
of weenden, zuchtend: ‘o, jij liegt
zoo mooi als 't alleen een dichter doet’
en dat gaf moed!

Ik promoveerde tot Pierrot
maar geen gezang steeg uit mijn mond;
de maan, die wel een schikking vond
nam toen mijn hart per radio
en weldra zat ik in den nood!
Toen kreeg ik vrienden.... een paar lood.
De doom'nee zei me: Bid en werk
en Zondags kom je in de kerk.
Een millioenair: Pak alles aan,
doch wat je hier ziet, laat je staan!

[p. 77]

 

Een filantroop: ik gaf je brood,

 

zoo 't reglement het niet verbood;

 

hier geldt artikel: eigen schuld,

 

maar blijf tevree en heb geduld.

 

 

 

Het leven vreesde ik louter strijd,

 

en vond alleen welwillendheid:

 

een ieder gaf mij goud in raad

 

wijl 't anders toch verloren gaat,

 

of al te zwaar te dragen.

 

En toch zou ik niet slagen!!

 

ik heb het wreed verkorven,

 

doordat ik was bedorven.

 

 

 

Mijn hart heeft nooit om-niet begeerd;

 

'k was zeven maal geëngageerd,

 

de trouw van veertien oogen

 

heb ik brutaal bedrogen

 

en zeven gouden banden

 

verdwenen van de handen

 

en bij 't symbolisch zeven

 

is het niet eens gebleven.

 

 

 

Maar tragisch wordt nu mijn verhaal;

 

men bracht mij naar het hospitaal.

 

De dokter zei: na zoo'n bestaan

 

ging ellek leven naar de maan.

[p. 78]

 

De zuster zuchtte: 't is fataal;

 

in dat bed sterven ze allemaal,

 

maar ik ben blijven leven!

 

Zoo gaan

 

de reputaties naar de maan;

 

van 't bed was zij verdreven.

 

 

 

Mijn moeder was een zwakke vrouw,

 

die bad, dat ik niet lijden zou,

 

maar 't ieven is verblijden

 

en niemand liet mij lijden.

 

En toen ik stond, niet wist waarheen,

 

was het de vrouw, die mij verscheen!

 

Zij was een schoonheid (waarom niet?)

 

zij snakte naar een bruiloftslied,

 

moest echter eerst nog trouwen

 

en ging van mij toen houwen.

 

Zij liet mij werken nacht en dag;

 

Wat of de liefde niet vermag!

 

 

 

En eenmaal degelijk en net

 

niet meer herkenbaar in jacquet,

 

vond ik eens op een goede dag

 

een briefje dat op tafel lag:

 

Met jou kan ik niet leven.

 

P.S. Wil 't mij vergeven.

[p. 79]

 

En toen vereenzaamd, moe en ziek,

 

niet meer te redden door ethiek,

 

kwam ik alweer in 't hospitaal

 

(indigestion conjugale)

 

doch nu, - hoe men al doende leert -

 

heb ik geen bed gecompromitteerd!

 

 

 

Ik ben gestorven.... heusch ditmaal

 

een kwestie van enkele uren

 

slechts nog een asphyxie centrale

 

tot stichting van de buren.

 

Gij kunt dan toch nog weenen;

 

want dan: nil nisi bene!