Parijsche verzen

[p. 48]

III.
Le pont de caulaincourt.

Paardenpooten trapp'len, draven
boven graven, boven graven,
boven het vergaan verleden
stuwt en stijgt het hijgend heden,
boven het gefluisterd Amen,
vlamt de pakkende reclame,
boven 't somber R.I.P.
waarschuwt luid: ‘Si vous toussez....’

't Leven spreidt zijn vleugels wijd
boven dood en eeuwigheid,
spant in vergetrokken togen
zijn versteende breede bogen
tot een veld van koorts'ge strijd;
tusschen plecht'ge marmerzerken
zuilen zwaar de zwarte werken,
die het volle leven dragen,
over dooden heengeslagen.

Paardenpooten trapp'len, draven
boven graven, boven graven,
boven het Memento Mori
juicht de dag in volle glorie,
tusschen zware wagenvrachten
jagen menschen, joelen, jachten,

[p. 49]

 

snorren taxis, toet'ren, tett'ren,

 

zoemen stemmen, schreeuwen, schett'ren,

 

logge camions dond'ren, bonken,

 

monden lachen, oogen lonken,

 

wielen went'len, knarsen, kreunen,

 

autobussen dav'ren, dreunen;

 

in één jacht, één drift gedreven

 

bruischt en kookt het lillend leven;

 

in de branding opgenomen

 

van één stroom en tegenstroomen

 

van een durend af en aan

 

blijft de drom van menschen gaan.

 

 

 

Paardenpooten trapp'len, draven

 

boven graven, boven graven,

 

boven weidsche sepulturen

 

slaat de zweepslag van de uren,

 

boven vroom geknielde liên,

 

walmt de wierook - de benzien!

 

 

 

O, de dood is zoet in 't g'looven

 

aan 't bestaan van een: hierboven,

 

want een ‘boven’ is gegeven,

 

want hierboven is het leven

 

vol mysterie, heil en hoop

 

in ‘de grootste’ bioscoop,

 

die, als eind'lijk nacht gaat dekken,

 

nog de dooden tracht te wekken

[p. 50]

 

met zijn kleurdoorvonkte banen

 

van elektrische reclame,

 

vol van zon en duizend sterren:

 

‘Changement de Propriétaire!’

 

 

 

Paardenpooten trapp'len, draven

 

boven graven, boven graven,

 

boven heil'ge eeuwigheid

 

lalt en bralt de nieuwe tijd,

 

strijdt en stuwt het kermend heden,

 

met zijn vloek en zijn gebeden,

 

met, als laatste elegie:

 

‘L'au-delà?’ - ‘Oui, mais Ribby....!’