Parijsche verzen

[p. 17]

Dernier refuge.

Vrouw, ik wil wel met u leven,
treed mijn open kamer in,
mijn bezit zij u gegeven,
doch verzwijg mij vooze min.

De juweelen van een Carmen
zijn de zonde, die verwondt,
ik wil liggen in uw armen,
met uw adem op mijn mond.

'k Stoot dan 't hooge venster open
op de neergevelde nacht,
waar verdoemde zielen loopen
in een onbegrepen pracht.

En de uren zal ik proeven
als een geurend gift-likeur,
en uw leven blijve toeven
tusschen 't venster en mijn deur.

En de maanden en de dagen
gaan ons ongekend voorbij;
alle bloesems die zij dragen
zijn gewenscht door u noch mij.

[p. 18]

 

En de nachten zullen groeien

 

en ons leven zal vergaan,

 

't leege hart zal stil verbloeien

 

in een zelfbedachte waan.

 

 

 

Nu gij 't leven dorst verspelen

 

afgestompt voor vreugd en pijn,

 

wil ik wel met u nog deelen

 

dit bestaan van zielloos zijn.