Parijsche verzen

[p. 16]

Een verdoolde.

Nu is zij dood - -
ze was van mij,
ze leefde jaren aan mijn zij
en kende nauwelijks mijn taal;
haar leven was een vreemd verhaal.
Zij kwam een avond met een lach
en bleef ook na den eersten dag;
zij is mij met een lach verschenen,
na vele tranen ging zij henen;
ik gaf haar meer dan kleed en brood...
Nu is zij dood!

Nu is zij dood - -
haar kleine hart
kan niet meer zeggen wat het mart,
en beide oogen zijn gedoofd;
'k heb in hun gloed heel lang geloofd;
haar lippen zijn van klank ontdaan,
nu zij voor goed is heen gegaan.
Zoo sluipend stil is zij verdwenen;
zij ging voor altijd van mij henen
het leven in, dat flonk'ring bood...
Nu is zij dood!