Parijsche verzen

[p. 9]

VOOR JO

[p. 11]

Parijsche verzen

[p. 13]

De nacht.

Dit is de nacht - -
Nog hunkeren in volgehouden wacht
de vrouwen bij 't lantarenlicht,
dat, krankend op het honger bleek gezicht
haar aanprijst als de winkelwaar,
den laten, doelverloren wandelaar,
die 't lonken van de vreugdelooze lach,
in 't uur van leeg geworden dag
verstaat.

Aan beide kanten van de nu te breede straat,
een muur van blinde eentonigheid
waarachter ongekende woning leit,
met menschen, in de slaap geborgen,
totdat de morgen
hen wekt met schemer vale zorgen,
die doemen tot een nieuwen strijd.

Nu is het uur van zaken doen
voor haar, die schuifelt langs de muur
in hoop, dat prooi zal naken,
en na een zoen,
die gratis wordt gekust,
verdooving van de lust
zal zoeken bij de walmende petrool,
bij haren droeven staat van afgehuurd idool.

[p. 14]

 

Haar vormen gingen, 't maagd'lijk mooi,

 

de bruidschat van weleer,

 

en wat haar bleef, het is niet meer

 

dan toegedachte fooi.

 

 

 

Zij noemt zich Carmen,

 

omdat de armen,

 

die zelf te leeg in 't leven hangen,

 

voor zich een naam verlangen

 

vol van gelezen droomen,

 

die van hear eigen leven schijnen afgenomen.

 

 

 

Haar vader was een man...

 

de moeder had haar schoone oogen,

 

zij weet niet, of het is gelogen,

 

wat zij van beî verhalen kan.

 

 

 

Haar oogen deden nimmer kwaad;

 

zij gaat

 

en doet haar plicht;

 

het leven heeft het aldus ingericht

 

dat zij - als 't avondt - in de straat moet dalen

 

om daar het geld voor kamer en wat brood te halen, -

 

een kamer en wat brood;

 

zij wil niet dood,

 

en in dees buurt is zij bekend

 

en aan de straat en ellek huis gewend.

[p. 15]

 

Nu is het nacht - -

 

zij wacht, het hoofd gebogen

 

de komst, die lichten doet de oogen

 

met vreemde, helle gloed...

 

omdat zij weet, dat zij verleiden moet.

 

 

 

Dit is de nacht.