Schou-burg der rupsen, wormen, maden, en vliegende dierkens daar uit voortkomende. Deel 2

[p. 48]

X Hoofd-stuk. Van de tweede styve piet.

I. Den twintigsten van wiedemaand, sestien hondert agt en taggentig, bragt my de Heer Ludolf Smits, genees-artz uit syn tuin eenige rupsen, welker soort ik te voren styve Piet genoemt hebbe, en dewyl dese de vorige, soo in gedaante als bewegingen, gelyk is, dagt my niet ongeraden dese een gelyke naam te geven.

II. Dese rupsen wierden dan gevonden op de roode aalbesie bladen, synde niet al te groot, ligt castanie bruin van koleur, hebbende hier en daar eenige ligte en duistere stippelties. Aan syn voorlyf waren ses scherpe pootjes, onder de

[p. 49]

staart twee stompe, en niet verre daar van daan, onder het onderlyf nog twee andere stompe.

III. Syne bewegingen waren loom, en aangeraakt synde, was het hem niet waart dat hy sig verplaatste; somtyds sat hy op syn agterste pooten, even als de honden doen, welke men leert opsitten, 't was aardig om te sien; dan soo liet hy de agterste voorste pooten hangen, gelyk mede de honden doen, en op dese wyse scheen hy te slapen.

IV. vyf of ses dagen verloopen synde, na dat ik se met dese aalbesie bladen gevoed hadde, veranderden sy onderwylen, werdende veel korter van lighaam, geyk sy dat met alle rupsen

[p. 50]

gelyk hebben, hier uit quamen popjes voort, wiens opperste swart was, maar het onderlyf van boven tot beneden met een swarte linie, voorts lever-koleurig, sommige maakten al spinnende eenige netjes tusschen de bladen, maar andere niet.

V. den 13 van Hoei-maand vond ik in myn glas, daar de popjes in waren, een schoonen uil, met swart gemarmert, bruin en grys, synde alle de koleuren seer net gestelt en geplaats, en geleken wel fluweel te wesen, ik stak hem aan een speld, en gaf sig ligtelyk gevangen, alsoo sy weinig gewoels maakte.

G. de rups.

H. het popjen.

I. den uil.

[p. 51]