Schou-burg der rupsen, wormen, maden, en vliegende dierkens daar uit voortkomende

X. Hooft-stuk.
Van de Dons-kakker.

I. IN het begin van Wiedemaand vond ik in myn Tuin eenige Rupsen, die vry ruig waren en schoon van koleur. Sy waren soo swart als pik, loopende boven over de rug twee schoone geel-roode strepen. Aan de zyden waren sy wit gespikkelt. Op het voorlyf waren twee verheventheden op de rug, en van agteren een. Op de derde en vierde kerf stonden op de rug twee ronden van orangien koleur, het welk eenige openingen schenen te syn om door te ademen: aan de staart waren twee, en in 't midden agt

[p. 39]

stompe pooten, maar aan de hals ses scherpe pootjes: voorts ruig van ligt swartagtig hair. Sy aten het loof van Appelen en Pere bomen; ook vond ikse op de Kerse boomen. Sy vervelden eenige reisen. Aangeraakt zynde, rolden sy sig in een, even als de Beer-rups. Ik onderhiefse met de bladen van Peren.

II. Den veertienden deser en de volgende dagen sponnen sy sig rontom in een huisjen toe van een asch-grauwe zyde, en wisten met haar spinnen de bladen soo toe te rollen, dat het tonnetjen oft huisjen daar in bewaart wierde. Den sestienden knipten ik soodanigen huisjen open, alwaar een popjen in lei kastanie bruin van koleur, hebbende een teikeninge als of het een hooft met een tulband was.

III. Den vyf en twintigsten van die maand vonden wy dat'er een sneeuw-wit Uiltjen uit gekomen was, hebbende geen meer teikeninge, dan op yder boven vleugeltjen een klein

[p. 40]

donker vlektjen. De onder vleugels hadden geen teikeningen. De pootjes waren mede wit en met een witte dons beset. Het had twee hoorntjes. Het staartjen was agter aan geel van koleur. Het bleef heel stil sitten, sonder eenige beweginge te maken. De wyfjes syn wat grooter van vleugels, dikker van lyf, en hebben kleinder hoorntjes.

IV. Een deser Wyfjes had ik aan een spelde gestoken, welke evenwel sijn Eijeren lei, en dat op een besondere wyse, want daar andere maar enkelyk haar Eijeren leiden, daar waren dese in een donsige wolligheid geplaats, synde heel ligt kastanie bruin van koleur; soo menigmaals als'er een Eitjen gebaard wierd, was'er dese donsigheid om, heel aardig om te sien. En daarom mogt ik hem wel de Dons-kakker noemen: want ik weet niet hoe ik het beesjen anders noemen sal; want alle dingen moet men een naam geven na syn eigenschap.

[p. *13]

[p. 41]

De sevende Tafel.

A.	De Rups.
B.	Syn Popjen.
C.	Den voortgaanden Uil.
D.	Den vliegenden van boven.