Schou-burg der rupsen, wormen, maden, en vliegende dierkens daar uit voortkomende

[p. 29]

VI. Hooft-stuk.
Van de tweede Botter kapelle, en sijn veranderinge.

I. DEn sesden van Hoy-maand MDCLXXXVI. agter mijn huis in mijn Tuintjen gegaan sijnde, (gelijk ik veeltijds doe om my te vermaaken) soo vond ik op het kruid, dat men by onse Genees-oeffenaars, Indiaanse kerse oft Nasturtium Indicum noemt, een Rups die van koleur bleik groen was, met seer korte bleik-groene hairtjes beset, even of het Fluweel had geweest. Van de staart tot het hooft toe, liep over de rug een fijne geele streep, als ook aan yder sijde een, het had ses puntige pootjes aan de hals, aan het middel-lijf agt stompe, en twee voor de staart.

II. Als dese Rups een uir dry of vier geslapen had, ging hy weder wat eten, en dan sliep hy weder een tijd lang. Wanneer hy na sijn blad toe kroop, en

[p. 30]

sijn strontjes in de weeg waren, vatten hy strontjen voor strontjen in sijn smoel, en smeet die elke reis wat verder van hem, op dat hy elke reis plaats mogt hebben, om voort te kruipen. Het is een tweede Botter-kapel of kleine witjen, men vindse ook op de Kool, Radijsen, en meer andere kruiden.

III. Den agsten dier maand bleef hy stil leggen, werdende allenxkens korter, sijnde de staat om te veranderen, den negenden was hy 's ogtens vroeg veel verandert, maar evenwel konmen sien dat het niet lang met hem duuren souw, tegens negen uiren des ogtens was het een aardig Popjen, In 't eerst groenagtig, welke koleur allenkxkens verging, en bleiker wierd. Het had sig vast gemaakt aan de staart: maar om het middenste van het lijf was een band gemaakt even of het een beugel was aan beide sijden van het Popjen seer vast gekleeft, op dat het Popjen niet soude komen te vallen, en

[p. *9]

[p. 31]

by gevolg tegen gehouden te werden. Dit selve heb ik mede in het groote witjen, oft eerste Botter-kapelle gewaar geworden, van welke ook den naukeurigen Joan Swammerdam gewag gemaakt heeft, dit Popjen was moeijer als ik van soo een slegte rijp verwagt had.

IV. Den negentienden van die maand vond ik des ogtens het witjen daar uit gekropen, sijnde van vlekken en gedaante als het groote witjen, alleen was het kleinder, soo dat sy van malkanderen maar schelen gelijk de kleine Aurelia van de grote verscheelt: de vleugels waren wat ronder; na dat het uitgekomen was liet het een droppel roodagtige vogt vallen.

V. Afgemaalt hebbende de dag-uiltjes, sullen wy ons begeven, om die te beschrijven, welke by avond en by nagte hare vleugels uitspannen.

[p. 32]

De vijfde Tafel.

A.	Is de groene Rups.
B.	Het Popjen.
C.	Het witjen van boven vliegende te sien.
D.	Het selve van onderen.