Den Neder-landschen herbarius ofte kruid-boek der voornaamste kruiden

CCLXXVIII. Hoofd-stuk. Lilium Croceum, Martagons, Saffraan geele Lelien.

DE grootste heeft een struik somtyds van vier of vyf voeten hoog. De bladen zyn smalder en donkerder-groen, die de struik van onderen tot bo-

[p. 360]

ven toe vercieren: maar uit de wortel komen geen bladen, voor dat de struik sig begint te vertoonen. Langs het opperste van de struik komen van onderen tot boven dikmaals tien, en twintig bloemen, yder op zyn eigen steeltjen, van groote en maaksel de witte gelyk, maar de koleur is hoog Saffraan geel, (dat andere, mein ik, qualyk purper noemen) zynde aan de binnen zyde, voornamelyk by haar oorsprong met veele duister-purpere stippelen geteikend, daar veele eenige letteren willen uit halen. Hier na volgen de kantige zaad-huisjes met zaad. De bolle ofte wortel is als van de witte Lelie, dog wel soo groot, en geelder van koleur. De struik selfs krygt boven hare bolle mede eenige wortelige veselen.

De tweede of kleine wast nauwlyks twee voeten hoog, is van bladen en bloemen de vorige gelyk, maar de bloemen komen dry of vier, te gelyk by malkanderen op de kruin van de struik, staande elk op zyn eigen steeltjen, welker eene langer is dan d'andere. De wortelen zyn mede wat kleinder.

De derde is hooger dan de kleine en lager dan de groote, de bloemen zyn van maaksel de vorige gelyk, maar wat hooger gekoleurt, wat na den purperen trekkende. Tusschen de bladen komen nevens de struik veele kleine bolletjes, welke in d'aarde gesteken, groeijen en in 't derde ofte vierde jaar weder bloemen geven. De koleuren der bloemen zyn somwyls wat bleiker of hooger van koleur, en na de selvige geplant of geoefent werden, siet men haar wel dubbelt.

Men vindse alhier in de bloem-hoven, sy bloeijen alle in de Lente, en in 't begin van de Somer, d'eene wat vroeger dan d'andere. Van kragten zyn sy de witte gelyk, maar wel soo kragtig.