Den Neder-landschen herbarius ofte kruid-boek der voornaamste kruiden

CCLXX. Hoofd-stuk. Leucoïon, Witte-Violieren, Stok-Violieren.

DEse soorten zyn Heesteragtige boomtjes, de groote heeft een ronde regte struik, dikmaals hooger dan twee voeten, verbreidende sig boven in verscheide takjes. Dese zyn begroent met lange, smalle, sagte en byna wollige blaadjes: langs de takken komen verscheide vier-bladige bloemtjes, zynde wit, paars, rood, purperagtig, asch-grauw, gespikkelt, enz. yder staat op een dun steeltjen, yder in zyn kokertjen, liefelyk van reuk. Hier na volgen lange en smalle zaad-kokertjes, in welke geelagtig, breed, effen en rond zaad legt. De wortel verdeelt sig in veele andere, waar aan eenige veselen zyn.

[p. 352]

De kleene noemt men alhier Heete Violieren. Dese komen in alle deelen met de groote over een, alleen dat sy in 't geheel kleinder is.

Dese soorten vind men mede met dubbele bloemen, maar konnen soo wel niet tegens de koude.

Nog is 'er een soort met veel groender blaadjes, en de Steen-Violieren seer gelyk.

Nog is 'er een wilde soort met smalder en witter bladen: de vier-bladige bloemtjes zyn gemeenlyk purper, ook wel roodagtig en wel-riekende, voornamelyk tegens den avond.

Wanneer men het zaad van dese vier eerste soorten saaid, soo krygt men onder de enkele dikmaals veele dubbele, en dat van verschillende koleuren, die het andere jaar eerst bloemen geven: dese dienen in potten te staan, om des Winters tegens de strenge koude te bewaren. De wilde vind men in Zeeland, aan de Zee-plaatsen. Sy bloeijen in 't voorjaar, en soo voorts eenige maanden lang. De 2 in de Somer; maar de heete wat later. Sy hebben in de genees-kunde geen gebruik, anders dan de Steen-Violieren.