Den Neder-landschen herbarius ofte kruid-boek der voornaamste kruiden

CLXVI. Hoofd-stuk. Cynoglossa, Lingua canis, Honds-tonge.

DE bladen zyn vry lang, en redelyk breed, eindigende met een scherpe punt, sagt, glad in 't aantasten, met een sagte wolligheid bekleed, en bleik-groen. Het Stammetjen is rond, mede ruig, van anderhalven voet hoog, verdeilende sig boven in verscheide takken: hier aan komen van onderen na boven toe verscheide vyf-bladige, uit den rooden wat purperagtige bruine en somtyds witte bloemtjes. Na 't afvallen siet men vier aan malkanderen verknogte rouwe en stekelige zaden, welke selfs aan de kleederen blyven hangen, gelyk dat van het kleef-kruid: tusschen dese vier heeft men een omgekromt priemtjen, dat veeltyds hard en stekelig is. De wortel schiet redelyk diep in d'aarde, is dik, en gemeenlyk lang, ofte regt.

[p. 230]

Sy blyft des Winters over, maar saaid sig selven mede van zaad voort. Dog krygt het tweede ofte derde jaar eerst bloemen, men vindse alhier overvloedig langs de Duin-kant, alwaar men die mede met witte bloemen vind. Anders komt sy mede in de kruid-hoven weelderig voort. Dit gewas is mede grooter en kleinder van bladeren, na dat het een bequame ofte onbequame aarde vind. De bloemen siet men in Braak-maand en Hooi-maand.

De bladeren agt men dat den buik week maken, en de pyne na de gebrandheid lessen. De wortel is alleen in gebruik. Dese schynt min ofte meer gemeenschap met den Opium te hebben, alsoo men agt dat die eenigsins den slaap bevordert, en alle scherpe vogten der longe en gorgel-pyp verdikken, en bematigen, en ten dien einde heeft men de Pilulae de Cynoglossa, waar van men ses ofte seven greinen seffens inneemt. Men agt dat het kooksel de Ambeijen verdryft.