Den Neder-landschen herbarius ofte kruid-boek der voornaamste kruiden

CXXXVIII. Hoofd-stuk. Cicer Rubrum, Roode Cicers:

DEse Cicers zyn rood; swart of wit. De Roode hebben dan dunne, harde, houtagtige, wat haaragtige ofte ruige, sig wat nederwaarts buigende Stammetjes, sig in verscheide takjes deilende; uit yder lid komen de blaadjes, met haar elven ofte dertienen aan een vry lange middel-zenuw, zynde wat breed, spits, en geschaart, staande twee en twee tegens malkanderen over. Onder de steelen deser blaadjes komen de bloemtjes, een alleen, yder op zyn eigen steeltjen, van gedaante als die van de gemeene Peulen, dog kleinder, wit ofte purper roodagtig; waar na een klein kort, en blaasgewyse Peultjen volgt, waar in twee of dry kantige en gehoekte Cicers leggen, hebbende yder een puntig knoopjen. Dese zyn wit, rood, of swart, dat is duister rood. De wortel is lang, dun, wit en veselagtig.

Sy wasschen meest in Italien en Spanjen, en daar

[p. 194]

om Spaanse erwten genaamt; dog alhier wasschen sy in de Hoven, maar best op brakke gronden; sy bloeijen met het laatste van de Lente, waar na de Peultjes des Somers rypen.

Sy werden als andere Peul-vrugten, uitgedopt, gekookt en gegeten, voornamelyk de witte. Het sap daar de selvige in gekookt zyn, werd tegens 't Graveel gebruikt en om het water af te setten: maar hier toe gebruikt men in de winkels alleen de roode ofte swarte. Het meel daar van, kan men in de plaats van Boone-meel gebruiken, om Pappen te maken. Sy werden in Italien, Sicilien, Griekenland, enz. gerooft, en van de kinderen gegeten, ofte van de reisende man, tot spyse, mede genomen; of sy bakken eenige koeken van het meel: ik denk, dat men de selvige in plaats van Coffee soude konnen gebruiken.