Den Neder-landschen herbarius ofte kruid-boek der voornaamste kruiden

LXXXVI. Hoofd-stuk. Borago, ofte Bernagie.

DE Bernagie is of jaarlyks vergaande, of de Winter over duurende. Sy heeft lange, ronde, groote eenigsins spits-toeloopende, aan de kanten geschaarde, donker-groene, ruige, stekelige, naar om laag hangende, en een weinig om geslagen bladen. De struik is wel dry spannen hoog, ruig en stekende, die boven in verscheide takjes gedeilt werd, alle met kleindere blaadjes begroent; op haar top komen vyf-bladige Hemels-blauwe bloemtjes, wiens uiterste wat scherp toeloopt, hebbende in haar midden eenige duister purpere opstaande veselen, welke te samen komende, een punt vertoonen: dese blauwigheid werd allenxkens purperagtig; onder dese bloemtjes is wederom een vyf-bladig bleik-groen en seer ruig steunsel: dese bloemtjes zyn mede somwyls, dog selden, wit, ook met een witte punt in 't midden. De wortel is matig lang en dik, hebbende verscheide veselen.

De Winter-bernagie heeft wel de selfde bladen, maar is kleinder. De bloemtjes zyn mede klein en blauw, sonder draadjes, en dese blyft de gansche Winter groen.

[p. 129]

D'eerste is over al in de Moes-hoven bekend; maar d'andere is alleen by de kruid liefhebbers bekend. Sy bloeijen de meeste Somer door.

Men maakt van dit kruid een water by de gewoone bereiders der Genees-middelen, als mede een conserf uit de bloemen, maar beide van geen nut. Dat dit kruid vervrolykt, als men wel eer pleeg te meinen, kan ik niet sien, alsoo ik niet kan merken, dat het uit soodanige vlugge deelen bestaat, als daar toe vereist werden. De Vrouwtjes bakken de bladen met Eijeren in de pan, om die op tafel te dissen.