Den Neder-landschen herbarius ofte kruid-boek der voornaamste kruiden

X. Hoofd-stuk. Adiantum Album ofte wit eiken Varen.

DE Adiantum Album, werd mede Filix quercina, dat is Eiken-Varen genaamt; en werd wit geheten, tot onderscheid van het swarte. Dese bladen syn een vinger ofte anderhalf lang hebbende aan yder zyde van syn steel agt ofte tien meerder ofte minder zydelyke geschaarde en in gekorve blaadjes, synde yder aan het eind spits; d'onderste langer en breeder dan de bovenste, soo dat het geheele blad op sig selfs genomen voor scherp uit loopt. Is aan de bovenste zyde glad, bleik groen van koleur en niet sappig: maar aan d'onderste zyde heeft het bruine stipjes, vertoonende de bloem, dar het zaad na volgt. De wortel is niet groot, dog dik, bruin, en by een gedrongen met veele veselen daar aan: uit deselvige komen nieuwe planten voort. Het brengt geen stamme ofte halm voort, soo dat de bladen maar en spanne hoog wasschen.

Dit gewas vind men meest op de eiken, dog mede wel op andere boomen, en dat in donkere

[p. 26]

boschagien en op gebergten: soo dat die selden in de Hoven te bekomen is. Dese bladen blyven mede des Winters niet over, maar vergaan, en in de voortyd komen daar wederom nieuwe bladen uit de wortel spruiten.

Dese bladen hebben een soete, scherp en wat bitteragtige smaak. Het werd weinig in den Apotheek gebruikt. De wortel is wrang. Men agt dat het dienstig is om het hair te doen uit vallen, dog hebbe daar geen proeve van genomen. Ik heb de zelvige weinig in 't gebruik, maar vind hem in de Syroop van Heemst-wortel, Syroop van Soet-hout. In de Syrupus Diacnicu, de Prasio, de Cichoreo cum Rhabarbaro en meer andere, sie ik dat het voorgeschreven is; waar uit ik oordeel dat het een borst-middel genoemt werd, en met eenen opent.