Anna Blaman over zichzelf en anderen. Poëzie, artikelen en lezingen

[p. 31]

Dat kind speelt...

Dat kind speelt in een straat waar zwarte
modderpoelen en diepe goten staan.
Een schip vol dromen drijft er aan
met op de witte vaan twee rode harten

Zijn moeder zit voor 't raam en lacht geschonden,
Er rijdt een ratelende tram over haar hart.
Dat hart verbrijzeld en die lach verstard,
weet zij niet meer wat haar zo diep kon wonden:

Dat zijzacht kinderhaar, dat spelevaren
door modderpoelen met een dromenschip?
Dat avontuurlijk stoten op een klip?
Dat kleine avontuur vol machtige gevaren?