Met z'n drietjes

[p. 14]

Op den Vijver.

‘Ziezoo, nu heeft ieder z'n portie!’ riep Karel;
Hij had voor dat voeren zoo lang geen geduld,
Want Kareltje maakte weer andere plannen,
En daarvan was 't hoofdje natuurlijk vervuld.
‘Kom Lientje, kom Nelly!’ was 't iederkeer weer,
‘Ze lusten al bijna geen korreltje meer.’

Waar gingen ze heen? - naar het bosch en den vijver,
En kijk eens, wat wachtte daar ginds aan den kant?
Een snoeperig bootje om zelf in te varen,
Van roeien had Karel al aardig verstand.
‘Wel dames,’ vroeg 't schippertje, ‘heb je soms zin,
Dan zal ik je helpen en stap je maar in.’
‘Wat eenig!’ riep Lientje, ze gaf hem een handje,
En wipte in 't bootje, - wat zat ze daar fijn!
Gezellig kwam Nelly toen ook nog op 't bankje,
Toch heerlijk, zoo samen op 't water te zijn.
En Kareltje nam, met een toon van gewicht,
De spanen ter hand, 't was een koddig gezicht.

Ons schippertje wist toch maar aardig te sturen,
Zacht gleed er de boot over 't vijvertje heen,
Ze waren niet bang en ze zaten zoo rustig,
De muggetjes dansten en 't zonnetje scheen.
Soms kwam er een vischje dat vlug zich bewoog,
En 't stak er nieuwsgierig z'n kopje omhoog.

Nog nooit had die Lientje zoo heerlijk gevaren,
Ze maakten hun handjes zoo telkens eens nat,
Er waaide een zacht en verrukkelijk windje,
Het blies in hun haren, wat lekker was dat!
Al brandde de zon ook wat fel, nu en dan,
Ze hadden door 't windje zoo'n last er niet van.

[p. 15]