Lastig Volkje.
't Was daadlijk een leven! - de haan en de kippen
Die brachten ook even een vriendlijken groet;
Ze hadden geleerd, zich beleefd te gedragen,
Al zijn 't ook maar kippen, dan toch is het goed.
De haan ging aan 't kraaien, een kip riep er ‘Tok!’
En legde voor Lientje een eitje in 't hok.
Op 't land stond het koetje aanhoudend te loeien,
De eend was aan 't roepen: ‘Kwak, kwak, kwak, kwak, kwak!’
De vogeltjes zongen, alleen ook voor Lientje,
Hun vroolijkste liedjes daarboven op 't dak.
Maar stil, wat voor stemmetje deed daar nog mee?
't Was 't varken dat knorde, ja, 't varken, o wee.
En onder dat leven was Lien aan 't vertellen
Hoe of 't wel met vader en moedertje ging.
Natuurlijk moest tante van alles toch weten,
Zoo leuk kon ze praten, dat aardige ding.
Alleen was 't een toer om haar goed te verstaan,
Want 't mooie concert hield een uur nog wel aan.
Toen stapten ze, Karel en Nelly en Lientje,
Gearmd met hun drietjes naar 't varkentje toe.
‘Zeg, wil je,’ riep Karel, ‘je mond wel eens houden
Dat malle geknor zijn we eindelijk moe.
Straks pakken we jou bij je staartje nog beet,
En ga je in 't hok, als je dat nou maar weet.’
‘Knor, knor!’ zei het varken, inplaats van te zwijgen,
Toen werd toch die Karel zoo schrikkelijk kwaad!
Hij had al een stok van de boomen getrokken,
En dreigde: ‘Ik zal je, wanneer je nog praat.’
Och, Nelly en Lientje, die dachten terecht:
't Loopt strakjes nog uit op een vreeslijk gevecht.
| |
Auteursrecht onbekend
