Die vlugge haasjes

[p. 4]

Een leelijke Vergissing.

Zeker wel een honderd kusjes
Kreeg hij op z'n tochtje mee;
Raad eens, wie gaf hem het laatste?
Nu, wie denk je? - moeder Kee.

‘Dag! - dag!’ - werd er lang geroepen,
Kijk, hij wuifde nog een keer;
Toen, toen zagen onze kleintjes
Vadertje al gauw niet meer.

‘'k Wil toch ook eens jager wezen.’
Juichte Jantje op een dag:
‘'k Wou maar, dat ik hier in 't weitje
Nou maar eens een haasje zag.’

Jantje haalde z'n geweertje,
Kwam er eentje uit het bosch,
Wacht maar even, zonder dralen,
Pief, paf! - schoot hij er op los.

Hanneke en Trien, dat snap je,
Lagen ook al op den loer,
‘St. st. mondje dicht,’ zei Jantje,
Sapperloot, dat was een toer!

‘Wacht, nou zul je wat beleven,
'k Zie een staartje,’ lachte Jan,
'k Zal maar dadelijk probeeren
Of ik 't haasje raken kan.’

't Handje heefde, 't lipje trilde,
‘Pang!’ - 't gaf altijd toch een schrik.
Stil.... of 't schot geraakt zou hebben?
't Was een ernstig oogenblik.

[p. 5]