De boschhut

[p. 13]

6. Arm Pop-je.

Toe-tie, je pop-pe-wa-gen staat nog bui-ten op 't plaats-je. Ben je niet bang dat Klaar-tje kou vat?’

‘Ja, Paps, 'k zal haar bin-nen ha-len.’

Maar Toe-tie ver-gat het toch nog. Pas toen ze naar bed moest, dacht ze aan haar pop in den wa-gen.

Op weg naar 't plaats-je kwam ze Mop-je, haar hond-je, te-gen.

Wat deed die Mop raar! Net of hij kwaad had ge-daan. Hij wou ook niet mee, toen Toe-tie naar 't plaats-je ging.

Toen Toe-tie bij den wa-gen kwam, vond ze hem om-ge-gooid. Al-les was er uit. En op de har-de stee-nen lag Klaar-tje... zon-der hoofd.

De stuk-ken van 't lie-ve kop-je la-gen o-ver-al ver-spreid.

O, dat had Mop na-tuur-lijk ge-daan!

Be-droefd ging Toe-tie met het on-ge-luk-ki-ge pop-je op den grond zit-ten.

Pra-ten kon Klaar-tje nu ook niet meer.

[p. 14]

Zoo lief zei ze: Pap-pa en mam-ma, toen ze nog een mond-je had.

Daar hoor-de Toe-tie ge-krab-bel aan de tuin-deur. Dat moest Mop-je zijn.

Och, die keek al net zoo treu-rig als zijn vrouw-tje. Toe-tie barst-te in tra-nen uit toen ze den boos-doe-ner op 't plaats-je liet.

‘Kijk eens, wat je ge-daan hebt!’ zei ze. ‘Hoe zou jij het vin-den, stout hond-je, als je zoo ge-val-len was? Wat zou je jan-ken, ar-me Mop-je!’

Toe-tie kreeg heusch me-de-lij-den met hem, al stond hij ook zoo ge-zond als een visch vóór haar. Het hond-je be-greep niet, dat hij zoo vrien-de-lijk door 't vrouw-tje werd be-han-deld.

Hij stond maar stil en treu-rig te kij-ken.

‘'k Zal den pop-pen-dok-ter vra-gen, of hij Klaar-tje een nieuw hoofd geeft,’ dacht Toe-tie. ‘Dok-ters zijn zoo knap. En dan vraag ik er met-een een mooi, blond pruik-je op. Klaar-tje had zul-ke lee-lij-ke, plak-ke-ri-ge haar-tjes.’

‘Toe-tie, waar zit je toch, je moet noo-dig naar bed!’ hoor-de ze moe-der roe-pen.

Ste-vig druk-te Toe-tie het ar-me kind-je te-gen zich aan, toen ze er mee naar bin-nen ging.

‘Hoe komt dat?’ vroeg moe-der ver-schrikt. Ze had het on-ge-luk gauw ge-zien.

‘Mop-jes schuld,’ ver-klaar-de Toe-tie.

[p. 15]

‘Mop-jes schuld?’ vroeg va-der. ‘Joù schuld, klei-ne meid. Had je het wa-gen-tje niet ver-ge-ten bin-nen te ha-len, dan zou er niets ge-beurd zijn. Niet-waar?’

‘Ja Paps,’ be-ken-de Toe-tie da-de-lijk.

Toen de pop-pen-dok-ter het pop-je wer-ke-lijk een mooi, nieuw hoofd-je had ge-ge-ven, zorg-de moe-der-tje Toe-tie al-tijd, haar lie-ve-ling niet meer op 't plaats-je al-leen te la-ten.