|
| |
| |
| |
21
‘Fiif pear skuon haw ik dêr kocht! Moatst neigean! Fiif pear!’
Se leit langút op it twasitsbankje, de fuotten stekke oer de leunings hinne.
‘No no, it is Milaan, fansels.’
‘En moaie klean dêre! Ik haw dus mei André in stikmannich beurzen ôf west en dan wurdt my dochs wol eefkes mei ien klap dúdlik, dat Nederlân al achter rint.’
Mar as ik nei har sjoch, fyn ik dat se al in hiel ein op wei is en dat sy dêr yn alle gefallen net oer yn noed hoecht te sitten. It hier is wat langer as oars mar it is no nei achteren feund, as stiet se konstant yn 'e wyn op te sjen. Yn 'e nekke hat de kapper mei de tondeuze oan 'e gong west. Mar har eagen glinsterje noch.
‘Milaan hat har spoaren oars wol op dy achterlitten, sjoch ik wol.’
Se glimket.
Us hûske stiet flakby de âlde fjoertoer fan it eilân. Fan 'e middei hawwe we fuortendaliks mar de measte boadskippen dien yn ien fan de twa supermerken. By Lauwerseach hiene we inoar moete, dizze middei en it wie alhiel net sa drok mear op 'e boat. De drokte fan de simmerdagen is belune. It is ek al wer septimber en de measte lju binne al wer oan 't wurk. Utsein fan in pear praktyske tillefoantsjes oer tiden en boaten en it hûske, hawwe we noch net in wurd mei inoar wiksele sûnt se út Milaan werom is. Se is noch brún fan it suden. Al meie myn skonken ek meidwaan fan it sinnebaaien, achter yn 'e tún.
‘Ik fyn it dochs wol sneu foar dy,’ sei se doe't se hearde,
| |
| |
dat ik hielendal net fuort west hie. ‘Earst dyn relaasje nei de moanne en dan ek noch net ienris mei fakânsje. It is dochs wol wat, hen?’ Fierder hiene we it der noch net oer hân. Mar no freget se: ‘Bist der oars al wat oerhinne?’
‘Ach,’ sis ik, ‘wat hâldt it yn om earne oerhinne te wêzen? Ik wit it net.’
‘No, ast bygelyks fielst dat hy dy minder docht as earst, dat er dyn gedachten minder behearsket. Myn eigen graadmeter - mar dat is persoanlik fansels - is dat myn skonken rjocht stean bliuwe, as ik de oanbelangjende keardel tsjin it liif rin. As ik begjin te beevjen, is it noch net oer. Ik krij altyd fan dy beevjende knibbels, do dan?’
‘Ja, en oergryslik kâlde hannen. Mar ik moat wol sizze, dat is in fikse test, om de persoan yn kwestje libbensliif foarby te kommen. Ik moat der net oan tinke, om Arjen yn it echt te sjen. Ik krij al pine yn 't liif as ik der oan tink.’
‘Dan bist der dus noch lang net oerhinne,’ stelt se fêst en stekt har sigret oan. Se skopt de skuon út en stekt dan de fuotten langút yn 'e hichte, se hâldt harsels yn it lykwicht mei ien hân op 'e heup, want yn de oare is de baarnende sigret. De rok falt har nei ûnderen en ik sjoch dat se bêzje hoazzen oan hat, mei wite sjarretels. Se sjocht by har skonken lâns nei boppen. ‘André fynt myn skonken noch it moaist,’ en se wipt mei de teannen op en del.
‘Ja, do hast moaie skonken.’
It binne ek wier fraaie eksimplaren, ûnferwachts slank yn it wat mûtele figuer fan Margreet. Har truien koe ik altyd yn mar mei har broeken wie it ôfwachtsjen. Wit hoe faak stiene we mei de sintimeter om it gat om
| |
| |
te sjen hoefolle oft we ôffallen wiene (Nee Anke, noch in stikje nei ûnderen; it moat op it breedst metten wurde). We skommelen tusken de hûndert en de hûndertfjouwer sintimeter heupwiidte en meastal hie ik mear as sy. En myn billen hawwe altyd grouwer west as dy fan har.
Har fuotten sakje no stadichoan del en se seit dat se har ôffreget oft ik der wol genôch oer prate kinnen haw. ‘Oer Arjen en sa’, seit se. ‘Do dêr hielendal allinne yn dat rotgat fan in doarp. Ja, nim my mar net kwea ôf, hear, mar ik kin it net oars besjen. Yn Amsterdam bart genôch dat in mins ôflieding jaan kin. Ek sûnder freonen. Mar dat sjoch ik by dy hielendal net.’
‘Ik sjoch dêr ek wol minsken.’
‘Wa dan?’ Se sit no wer gewoan op 'e bank.
‘Witst wa't ik bygelyks lêsten tsjinkaam? Willem. Ien fan de fjouwer fan doe, witst noch? Dy kenst wol net, want hy kaam net doe't ik skille hie...’
‘O, dy fan Skylge. O, dy! Ja, dat wit ik noch wol. Doe giene we earder nei hûs ta en doe hasto it fuort dêrnei útmakke mei dy Daniël. Wat ek wol sa goed wie.’
‘Daniël haw ik ek sjoen, dy kaam sels by my del. Hy woe my leau 'k dúdlik meitsje, dat it tige goed mei him gie.’
‘Tsjong... hoe kaam er dêr no by? En no wolst my tink fertelle dat al dyn oare lovers ek noch by dy del kamen op 'e kofje? Lode en Hylke en Sytse, hoe hieten se ek al wer?’
‘Nee, dy tafallich net, dy hieten trouwens Douwe en Lode. Mar ik haw wol by Hans K. west. Ik krige de smaak wol te pakken, ik kaam gewoanwei yn dy sfear, wolst dat wol leauwe? Doe bin ik nei Achterlo riden.’
| |
| |
Ik sis it, as is it in bekentenis.
‘Wààt? Hasto yn Achterlo west? Hoe wie it dêr? Noch like provinsjaal as altyd, tink? Hast dêr ek minsken moete? Gòh hee, dêr haw ik ek noch wenne, yn dat lytse keammerke oan de Ootmarsumsestrjitte.’
‘Doe haw ik by Hans K. west. Mar dat wie net sa'n blier wersjen, moat ik sizze.’
‘Hans K.! Hoe kaamst dêr no by? As der no ien wie, dy't ik noait wer sjen woe, wie it Hans K.’
‘Mar hy hearde wol ta myn rigele minnaars. Boppedat hawwe we tegearre hiel wat meimakke en koene we ridlik mei inoar.’
‘Ik haw dy ek wol ris oars praten heard. Hans K. wie dy te min. Do hast noait wat yn him sjoen. Do fûnst doe datst mei him net oankomme koest.’
‘Ei ja, meskjin ek wol. Yn alle gefallen mislearre de besite folslein. Hy wie noch altyd lilk op my. Hy hat my der sels útsmiten.’
Margreet laket skealik: ‘Dat sa'n jonge him dan ek noch fan alles ynbyldet, is wol it minste. Ik fûn dat der noait wat ynspirearjends fan dy jonge útgie, al wie er hûndert kear keunstner.’
Ik fyn no àl dat der ûnrjocht dien wurdt oan Hans K. mar lit it mar gewurde. Wat haw ik deroan en ferdigenje him? It jout dochs neat mear.
Se freget wa't ik noch mear sjoen haw en ik kin har allinne mar meidiele dat ik noch yn ‘De Herberg’ sitten haw. Se seit dat se noait mear ien út dy tiid sjocht, sels Loes net mear. ‘Net dat ik der wat om mis, hear,’ en ik bin der grutsk op dat ús freonskip al wjerstân bean hat oan swierrichheden as ôfstân en tiid.
We krije it oer de reuny fan ús klasse, ien fan de fêste punten yn ús praat; de reuny dy't der noch noait
| |
| |
west hat en dy't ek mar net komt. As altyd litte we it yn ús omgean om sels ien te organisearjen, mar dat wize we laitsjend ek wer ôf. Wy binne dochs seker net dyjingen dy't soks op harren nimme moatte? Wy wenje fiersten te fier fan dat spul ôf. Dêr yn 'e omkriten binne wol guon wenjen bleaun en dy kinne har foar soks wol ynspanne. Wy sille wol komme. En dan wurdt der - ek neffens wizânsje - nochris neigien oft we wol nei sa'n barren ta wolle.
‘Ik haw dy minsken neat te sizzen.’
‘Mar it is meskjin wol aardich om te sjen wêr't se telâne kommen binne.’
‘Tsja, mar eins haw ik der dochs gjin belang by.’
‘Meskjin is Gonda wol troud?’
‘Tinkst fan àl? Tinkst dat dy noch in màn krigen hat?’
‘En ik bin wol benijd nei Joop en ek wol nei Kees. En soesto Jan Kees net sjen wolle?’
‘Ach nee. Men kin dochs fan tinken wol hawwe hoe't it dêrmei ôfrûn is. Dy is no earne maatskiplik wurker, is troud en hat in hûs kocht, bern... Nee, dêr kin ik my net mear sa drok om meitsje.’
‘Mar do bist dochs ek maatskiplik wurkster, mei in hûs yn Amsterdam en in freon.’
‘Ja, dat wit ik wol, sa liket it faaks ek, mar ik leau dat dat dochs noch wat oars is as it libben fan de trochsneed wolwêzenswurker. Ik haw mear ambysjes, mear kultuer. Ik wòl mear.’
‘Wat seist no? Neffens my bist mei dizze útspraken allinne mar op wei nei in lokkige relaasje yn in pân oan 'e grêft.’
‘Nee, ik sil net sizze dat ik dêr gjin sin oan hawwe soe. Mar ik sjoch al dat in soad minsken stykjen bliuwe. As se ien kear mei it wurk sa fier binne, dat se twa of
| |
| |
trije kear modaal fertsjinje, hâlde se op mei har fierder yn te setten foar it wurk. It is harren ek net kwea ôf te nimmen, want it kostet in soad tiid, dy optimale ynspanning om alles út jinsels te heljen. Mei in húshâlding wol dat hielendal hast net, ik sjoch dat oan myn kollega's, dy wolle harren ek wol ris ûntspanne, der fijn in dei op út mei man en bern. Mar ik fyn it al spitich, want dan bliuwe se hingjen yn de karriêre.’
‘Jezus! Margreet! Ik miende dat minsken yn de sosjale sektor it mier hiene oan alles wat ek mar nei karriêre rûkte! Mar yn watst no seist, komt it tsjinoerstelde nei foaren.’
‘Dy tiid hawwe we hân, dat minsken yn de wolwêzenssfear by definysje in ôfkear hiene fan jild. En soks wie dochs ek net út te hâlden...’
‘Mar kinsto dan wol promoasje meitsje yn dyn fak?’
‘Nee, hielendal net. Ik kin net fierder. Ja, ik soe earne haad fan wurde kinne, mar dan haw ik it ek wol hân. Dêr is de souder.’
‘Direktrise of sokssawat...’
‘Ja, sa ûngefear.’ Se laket der net ienris by.
De lytse weachjes dy't hieltyd wer oanrôljen komme, falle oer inoar hinne as se flak by my op it strân binne. Fan fierren komme se oan as lytse berchjes griisdonkerblau en ûnderweis nei it strân wurde se al mar grutter. Op in beskaat stuit stiet sa'n weachje rjochtop en dêrnei falt de boppeste laach nei foaren as in lyts wetterfaltsje.
Dit hâldt my al tsien menuten dwaande yn de simmerjûn mei in hast folle moanne oan de loft. Ik bin der eefkes útrûn, de see is ommers sa hearlik tichtby. En Margreet hat net fan dy oanslaggen om sa no en
| |
| |
dan by see te sjen. Ik tink dat se no mei de skonken langút op it lytse taffeltsje, in romantsje út de boekekast dêre, leit te lêzen.
Mar ik moat earst bekomme fan dit lêste petear. De draai yn har tinken kin ik net sa gau neikomme. Ik kin der hielendal net by. Is it ûnder ynfloed fan André dat se feroaret? Margreet ûnder ynfloed fan immen? Kin dat wol? En as dat sa is, wat moat ìk dan?
‘Frjemd hen, mar sûnt ik André ken, haw ik hielendal gjin ferlet mear fan oare manlju,’ seit se yn de diskoteek fan it eilân. We sitte oan in taffeltsje. It is der noch frij leech. Ik moat laitsje om dizze ûntdekking fan har. Se sjocht misledige.
Ach, no ja,’ seit se dan. ‘We wurde fansels ek âlder.’
En it is wier, we wurde âlder. Gjin nocht mear om te dûnsjen yn it néonljocht en wearzgjend fan de manlju oan de bar, dy't justjes wat te âld foar dizze gelegenheid binne, sette we om tolve oere al ôf. Yn in eardere tiid wiene we bleaun oant de ljochten oan giene, oant we thúsbrocht waarden troch in ien-jûnsoanbidder fan Margreet. Eartiids hie ik besocht om mei in jonge yn petear te kommen, dy't èn aardich èn moai èn serieus eage, en hie Margreet bûten blokjes om rûn mei in jonge, omdat it ien fan har prinsipes wie om net yn in bar te frijen. Sa wiene ús jûnen gien yn Achterlo en letter yn Amsterdam en inkeld ris yn Ljouwert.
En no stappe we nei ús hûske, fier foar de ein fan it nachtlibben.
De sneontemoarn hawwe we al de paadsjes fan it eilân al by lâns west, mei de hierfytsen mei de hege stjoeren. De útsjochtoer, de mar, de seedyk oan de oare
| |
| |
kant, en Margreet hat al trije kear sein dat it hjir dochs wol o sa rêstich is en dat se der mar net by kin dat dit ek in stik fan Nederlân is. Ik leau dat se der sels net ienris achter is oft se 't hjir no moai fynt of net.
As we útpûste yn it hûske, helje ik de knipsels foar it ljocht.
‘Sjoch hjir ris, do fregest dy juster ôf oft ik it gefal Arjen wol genôch ferarbeide hie. Dit hat ien fan de manearen west.’
Se pakt wif de lytse krantestikjes oan, dy't ik har oerlangje mei bûnzjend hert. Se sjocht my fernuvere oan.
‘Wat sil dit?’
‘Lês mar.’
Se lêst de fjouwer gedichtsjes en dan sjocht se my oan.
‘Is dat fan dy?’
‘Ja.’
‘Hast dit nei in krante opstjoerd?’
‘Ja.’
‘Wêrom?’
‘Wêrom... Ik leau dat ik gjin wei fine koe foar it fertriet. Arjen woe net mear mei my prate en ik hâlde noch fan him. Dat woe ik him sizze. Ik woe dat er wer werom kaam.’
Se sjocht my oan en har opmakke grize eagen binne hiel grut.
‘Wêrom hast my net skille?’
‘Ik hie dochs al in wykein by dy west. Ik koe dy dochs net hieltyd lestich falle?’
‘Mar dat hie àl kinnen.’
‘Do giest fuort. Do sietst yn Milaan.’
‘Mar net it hiele skoft.’
‘Do sietst mei oare dingen oan 'e holle. En ik hàw dy
| |
| |
skille. Mar do bist Arjen net.’
‘Nee, ik bin Arjen net. Mar meskjin is hy àl de iennichste op de hiele wrâld fan wasto oannimme wolst dat it út is en dat hy dyn grutte leafde net is. Do kinst it dy mar net út 'e holle sette, dat er meskjin noch fereale op dy is. Do silst noch wol fan him hâlde, mar hâld dan yn alle gefallen de eare oan dysels. En dit,’ se smyt de stikjes yn 'e loft en slacht der mei de hannen nei, sadat se oer de grûn dwerrelje, ‘is stompsinnich! Anke, ik begryp net datst dy sa gean litten hast.’
We swije in hiel hoart. Ik sit mei oplutsen knibbels, hannen der omhinne, ta it rút út te stoareagjen. Margreet besjocht har neilen ien foar ien en hellet dan har neillak en wurket se by. Bin ik gek? Soe in oar soks no noait dwaan? Mar it hie my dochs al in beskate rêst jûn. It feit dat it yn 'e krante stie en dat ik net mèar dwaan koe, hie my delbêde. Oars hie ik Arjen skille. Dit hie de iennichste mooglikheid west om him te fertellen wat ik te sizzen hie.
‘Hast der ek wat op heard?’ is it ynienen.
‘Nee,’
Dat ik it noch opstjoerd haw nei in tydskrift, sil ik mar foar my hâlde, lykas de fraach wat se fan de kwaliteit fan it dichtwurk fynt.
‘No, soks hie ik yn alle gefallen noait, mar dan ek noait dien,’ is it lêste dat se deroer seit en dan begjinne we mei it itensieden.
Letter op de dei komt it wenstich praat net hielendal wer werom. Der bliuwt in hoedenens oan myn kant en meskjin ek wol oan harres. Se sil wol twivelje oan myn tarekkenberens. Ik freegje har, om slimme ûnderwerpen te mijen, nei har broer, dy't ticht by har
| |
| |
yn Amsterdam wennet, en nei har âlden. Har heit is noch dûmny yn itselde plak, tichtby Achterlo. Sa no en dan komt se noch thús, seit se, mar in gewoan petear mei har âlden is net mear mooglik. De measte saken dy't sy fan belang fynt, mei net mear oer praat wurde en se freget har no ôf, oft it de baas is en brek mei har âlden, lykas ik dien hie.
‘Mar do hast yn alle gefallen noch kontakt mei harren,’ bring ik hjir tsjin yn.
‘En wat soe dat?’
Moat ik har fertelle dat dat in stik mear is as neat? Dat ik derûnder lij dat heit en mem neat fan my ôfwitte en neat fan my witte wolle? De besite oan myn âlden fan in moanne lyn, sil se neat fan begripe kinne. Want wit hoe faak hiene we mei ús beiden fêststeld, dat ik der mar goed foar weikommen wie en dat it sikerwier glêd ferkeard mei my ôfrûn wie, as ik der noch in wike langer yn 'e hûs west hie. Sokke minsken woe men neat mear mei te krijen hawwe. En as ik no fertelle soe dat ik der west hie, soe se dat faaks sjen as ferrie oan har. As ik oanjaan soe, dat ik de saneamde humane betrekkings op 'e nij ynstelle woe, soe se hielendal oan my twivelje. Ik moat ommers bliid wêze dat ik fan dy minsken ôf bin, neffens har, dan moat ik net út frije wil op 'e nij begjinne... En wat hat se doe ek in soad foar my dien: de beurs regele, in keamer regele, my opheind doe't ik fan hûs rûn wie. Se hat my altyd o sa holpen.
Wat der krekt bart, kin ik net alhiel neikomme, mar der mankearret al wat oan dit wykein. Earder wie der eat, dat der no net is. Us freonskip wie in soarte fan sacht bêd, dêr't we ús op deljaan koene. In noflik en
| |
| |
foaral feilich bêd. Ik koe my der sels achteroer yn delfalle litte sûnder dat ik earne benaud foar hoegde te wêzen. No komt ik my foar, as moat ik earst goed om sjen, foar 't ik my deljou. It is net feilich mear. Der kinne stikels yn sitte.
Boppedat is der ek wat by kommen: argewaasje. It stiet tusken har en my yn. Ik kin har sa gau net mear folgje, ik kin har nèt mèar neikomme. Se giet te hurd, ik hâld har net mear by. Stie se mar in skoftke stil, want sa kom ik der net, sa rin ik altyd achter har oan.
Nachts leit se neist my, as ik net sliepe kin. Se hat neat oan, sliept lûdroftich; as se har omdraait, leit se de earm fier oer myn kessen hinne, faaks yn 'e slûge ferûnderstelling dat it André is dy't neist har leit. It wyt fan har earm, de rook fan har earmholte, har sykheljen, it is mei inoar sa wêzentlik Margreet. Der leit in minske neist my te sliepen en it is in oar mins as ik. Ien dy't sa oars is, dat ik der wekker om lis.
‘Witst noch fan dy lêste kear?’ freegje ik as we sneintemoarn oan de broadsjes sitte, dy't ik juster by de bakker helle haw. Neffens tradysje binne der twa broadsjes mei blaumoansied, twa hurde broadsjes, hynsteljirre en âlde tsiis. Plus kofje, sigretten en sjek.
‘Hokker lêste kear?’
‘Op de P.A., doe't ik moarns fan hûs ôf by dy kaam, om by dy op bêd broadsjes te iten. Ik die doe de klean wer út en krûpte yn dyn sliepsek. En ûnderwilens siet de klasse by de muzykles fan Van Wijk.’
‘Binne we doe net de earste fjouwer oeren weibleaun?’
‘Ja, wat fûnen we ek wat út net?’
‘We wiene in mâl stel.’
Se nimt har twadde broadsje en docht der de lêste stik- | |
| |
ken ljirre op, sadat se de bôle amper bebite kin.
‘Ach ja,’ seit se mei de mûle fol, ‘al dy muzyklessen, wat hat men dêr no oan hân? Al dy berneferskes en al dy psalms dêr't we it earste èn it twadde fers fan út 'e holle opsizze moasten. Ik haw neat oan dy hiele oplieding hân. Mar do al, fansels.’
‘Ja, men kin der mei foar de klasse, dat hat men der mei foar.’
‘Hast der tink gjin spyt fan, datst doe daliks oan it wurk gien bist.’
‘No...’ wol ik útein sette mar se ûnderbrekt my: ‘Do koest doe tenminsten daliks fertsjinje. En ik begjin it tsjintwurdich ek hiel wichtich te finen om yn jins eigen ûnderhâld te foarsjen. Om net fan it grutte ieslok te iten.’
Ik wol hjir tsjinyn bringe, dat ik net de hân ophâlden haw by it ryk, want ik moat no noch stúdzjeskuld betelje, mar doch it net.
‘Dêrom lit ik it tsjintwurdich yn my omgean om jûns te studearjen en oerdeis in baan te hawwen, sadat ik dochs de kant út kin, dy't ik wol.’
‘En hokker kant is dat?’
‘Ik wol de management-kant út.’ Triomfantlik en selsbewust rôlet har dat ta de mûle út.
‘It bedriuwslibben? En juster woest noch direktrise wurde fan in tehûs foar probleemberntsjes...’
‘Ik bin der ek noch net hielendal wis fan, mar ik wol net stykjen bliuwe. Ik moat àl foarút komme kinne.’
‘Ik bin der stil fan.’
‘Wêrom? Soks is dochs hiel gewoan? Tinkst dat ik it net kin? Ik leau al, dat ik der geskikt foar bin, hear. Ja, ik wit wol, dat men nea wat posityfs oer jinsels sizze mei, mar ik mei graach lieding jaan en ik kin dat ek.’
| |
| |
‘En wat seit André fan sa'n frou?’
‘Ik bín syn frou net!’ stoot se oerein. Mar dan giet se wer rêstich sitten en seit: ‘André fynt it prima, as ik mysels sa ûntploai. En finansjeel wolle we hielendal ûnôfhinklik fan elkoar bliuwe.’
Ik wurd hast mislik fan dy taal en sis dat ik wer eefkes in eintsje by see lâns rinne wol. Mar as ik de fyts krigen haw, gean ik de waadkant út. Nei myn see.
Beide wend oan it feit dat ik it sis, as my wat dwars sit, hat se my ferwûndere gean litten. Ik bin der ek mei oan. Eartiids wie it makliker, want dan wiene der altyd oaren, dy't my dwars sieten, dy't it libben my soer makken. Dat is begûn mei heit en mem, doe waarden it Gonda, Hans K., Daniël, Arjen en dy oaren. Mar no is it sysels dy't de swierrichheden oer my bringt.
Ik haw noait in soad neitocht oer polityk en oer mentaliteit. Ik haw ris wat dizenige loftse gefoelens by mysels gewaar wurde kinnen mar meastal hie ik it mei in soad minsken wol iens west. Margreet har tinkbylden hiene my altyd wol oanstien en Margreet neamde harsels sosjalistysk, dat ik hie tocht, dat ik dat ek wie.
Ik lit dit ris goed yn my omgean, want ik wurd al wat kjel fan it automatisme, dêr't ik soks mei oannim. En ik betraapje my derop, dat ik der tsjinoan sjoch om no ek wat liberaler, lykas Margreet no oan it wurden is, te tinken. Ik hoech dochs net itselde te tinken as wat sy tinkt... Ik sis tsjin mysels, hjir boppe-oan de dyk, dat ik soks ek net doch en ek noch noait dien haw. ‘Tink dy ris yn,’ sis ik lûdop.
Mar dochs, wylst ik àl myn bêst doch om myn gedachten in oare kant út te stjoeren, komme der hiele bylden tagelyk op my ôf, helder en klear. Bylden út
| |
| |
ús freonskip. Ik hear Margreet har lûd, ik sjoch har sitten op in bank en se praat en se makket meneuvels. Har stim, har yntonaasje dy't har wurden de meast wiere wierheid jouwe, dy't se mar drage kinne. Myn eigen lûd hear ik der amper tuskentroch en wat ik hear is bychtsjend, laitsjend en tajaand. Almaroan wurdt it dúdliker foar my en komme de ferhalen fan it ferline op my ôf. De holle dûzelet my. Soe dit wier wêze kinne of oerdriuw ik yn myn eangst sa, dat ik mien dat ik no de kleare wurklikheid foar my haw?
Ik rin wer nei ûnderen, dêr't de fyts skean tsjin 'e seedyk oan leit. Ik moat no nei Margreet ta. Ik sil it har foarlizze en ik sil útsprekke wêr't ik benaud foar bin. En dan sil sy útslútsel jaan moatte. Se sil sizze moatte, dat it net sa is, dat ik fergees benaud bin. Dat se hiel wat oan my hat en dat se my alhiel net sjocht as in ferlingstik fan har. ‘Nee bern! Hoe komst dêr no by?’ En se sil sizze, dat it allegearre frije kar fan my wie, de besluten, dy't ik op har oantrunen nommen hie. En dan sil ik bliid wêze dat se dat sizze sil.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd