Imitaasjelear

[p. 198]

16

Njoggentjinhûndert trijentachtich

Noch mei de jas oan rûn se yn ien kear troch nei it tillefoantastel. De hiele wei nei hûs hie se oan dit momint tocht. Se hie songen en as se net yn de auto sitten hie, hie se der by dûnse. Ynstee dêrfan hie se harsels ûnder de reis faak fan klearebare wille op 'e knibbels slein. It wie net moai mear. Hoe krige se it foarinoar? Mar se hie der net ienris folle oan hoegd te dwaan.

Mei de tas neist har, draaide se nul-tweintich en dêrnei it nûmer fan Margreet. As se der no mar wie.

‘Hallo. Mei Margreet.’

‘Hallo... mei Anke.’

‘Hoi Anke! Mar dat is lang lyn!’

‘Ja, dat is sa. Skylge wie de lêste kear, leau ik. En dat is alwer trije moanne lyn.’

‘Tsjeeee!’ die Margreet. ‘Wat giet dat hurd. Mar... hoe is it mei dy?’

‘Prima,’ sei se mei klam. ‘Yn ien wurd, pri-ma.’

‘Fertel op. Do makkest my nijsgjirrich.’ Margreet lake.

‘Mar ik moat dy ek wol om rie freegje, want ik sit der goed mei oantangele.’

‘Fertel it no!’

‘Mar do moatst net laitsje.’

‘Ik sil myn bêst dwaan.’

‘Ik bin yn in sitewaasje belâne, dêr't ik noch noait yn sitten haw en ik tink datsto der mear ferstân fan hast as ik.’

‘Ooo,’ skrok Margreet

‘Nee, it is net watsto tinkst. It is dat ik op 't stuit mei fjouwer manlju tagelyk wat haw.’

‘Ach ja, wêrom ek net?’ gichele Margreet.

‘Wat fynst der fan?’

[p. 199]

‘No, leuk dochs? It liket my wol wat yngewikkeld ta, mar it kin hiel aardich wêze.’

‘Ja, it is ek hiel aardich,’ suchte se, ‘mar ik wit net goed wat my oerkomt.’

‘Witte se it ek fan inoar, dy manlju fan dy?’

Nee, bist mâl? Dan is 't yn ien kear út, bin ik bang. Mar, fynst wol dat soks kin? Ik bedoel... fjouwer... as men no noch twa hat, dat is te begripen, mar...’

‘En wa meie dy lovers fan dy wol wêze?’

‘Der sitte ek wol in pear âlde by, hear. Om mar mei de âldste bekende te begjinnen: Hans K.’

‘Slachst dêr noch altyd mei om? Ik tocht dat dat nei Grikelân wol út wie.’

‘Ja, dat wie ek wol sa, mar hy hat in fjirtjin dagen lyn by my west en dat wie doe eins ek wol wer aardich. Dat wie nûmer ien. Nûmer twa is Willem.’

Se wachte ôf, want Margreet soe hjir wol op reagearje. Der kaam neat.

‘Seist neat?’

‘Nee, ik sit op nûmer trije te wachtsjen,’ skattere Margreet.

‘Daniël, nim ik oan?’

Se lake soer mei. ‘Ja, dat soe men hast wol tinke, hen. Nee, ik sjoch Daniël noait mear. Dy hat leau 'k ek al wer in oar. Ik haw der trouwens hielendal gjin lêst fan hân, neidat it mei Daniël útskuord wie.’

‘In teken dat it nedich út wêze moast, dus.’

‘Eigenwize tutte dyst biste.’ Anke gniisde. Hjoed koe se de wrâld oan. Se wie fereale.

‘Gean foaral troch. Do wiest by Willem bleaun. Hie dy net sokssawat as in freondin? Dat stiet my sa by.’

‘Ja, dy hat er noch. Mar mei Willem haw ik ek net sa'n djipgeande relaasje, sa sil ik dat no mar neame. Dy literatuerklub is dit jier wer útein set en sa moeten hy en ik inoar wer. Ik woe

[p. 200]

earst net, mar it kaam der al fan. Mar no is 't it gefal, dat der nòch ien by dy minsken is, dy't hiel aardich is en dat is Lode.’

‘En dat is nûmer trije dêr'st in ferhâlding mei hast’

‘Ja, dy hat ek in faam.’

‘Sikest it wol út, hear.’

‘Ja, kin ik der wat oan dwaan, dat elkenien mar fereale op my wurdt?’ sei se mei in oanstellerich lûd en lake doe wer.

‘Nee, dêr kinst neat oan dwaan. En wa is no nûmer fjouwer?’

‘Nûmer fjouwer kom ik krekt wei. Dy siet justerjûn yn myn stamkroech. Ik siet dêr wat te prakkesearjen oer myn trije leafdes en wat ik der mei oan moast en dêr kaam er deryn: Douwe.’

‘Wat in namme,’ sei Margreet

‘Fynst dat net in moaie namme? Ik fyn it in pracht fan in namme!’ stode se op mei de hoarn yn' e hân.

‘Ja hear,’ sei Margreet, ‘en wa fynst no de aardichste?’

‘Douwe.’

‘En wat dochst mei dy oare trije?’

‘Neat. No ja... neat? Ik bedoel, dat ik der mei gjinien om brekke sil. Der is gjinien dy't my tsjin stiet. Ik hoech der net daliks mei op te hâlden, as der in oar is, wol?’

‘Nee, hear,’ sei Margreet, ‘dat is flauwekul. Yn Luzern hie ik ek wol ris twa of mear. It makket eins neat út. Ast it sels salang úthâlde kinste, hindert it neat.’

‘It is oars wol in toer om it allegearre wat yn 'e stringen te hâlden.’

‘Ja,’ lake Margreet. ‘It is in hiel geregel, fansels.’

‘Ja no!’ sei se.

‘Moatst der ek neat fan oerhâlde. Geslachtssykte bedoel ik dus. Dan soest der moai mei oan wêze.’

‘O nee, dat is ek sa,’ skrok se. ‘Dêr hie ik noch net op sind, sis.’

‘Tink der mar om! Mar wêr moatst no eins myn rie foar hawwe?’

[p. 201]

‘Ach... ik woe it eins gewoan oan dy kwyt. En ik leau, dat ik befêstiging fan dy hawwe woe, oft soks wol koe. Ik bin net wend oan sokke sitewaasjes.’

‘No, do fynst it dochs hiel aardich!’

‘Ja, dat wol.’

‘No dan, dat is dochs it wichtichst?’

‘Ja, dêr hast gelyk oan. Mar dochs bin ik der ek wol wer wat mei oan. Ik bin wol wat benaud, dat de iene it fan de oare te witten komt.’

‘Dat is dan in sneue bak foar harren. Mar is it net better dat it harren oerkomt, as dat it dij bart?’

‘No, 'k wit net. Soks soe eins hielendal net moatte!’

‘Ja, wat der allegearre net moatte soe... mar we libje net yn it paradys, hear. Ideaal wurdt it dochs net.’

Se sei allinne mar ja en doe frege Margreet oft dit tierige leafdeslibben ek de weromslach op de útskuorde ferkearing mei Daniël wêze koe.

‘Dat soe mooglik wêze, ja,’ sei se.

‘Wat jout it ek? As ik dy wie, soe ik der mar fan genietsje.’

‘No, dêr sil ik my dan mar oan hâlde. Hoe is it oars my dy? Bekomt de oplieding dy wat?’

‘O ja,’ sei Margreet, ‘o sa, mar ik haw it al drok. Ik bin oan 'e gong mei in ferslach oer froulju mei in achterstânssitewaasje yn swak-sosjale myljeus.’

‘Hoe kómst der op? Dat is fansels wol wat oars as de elite fan Switserlân betsjinje.’

‘Ja no. Hoe't ik derop kom? We moatte mei in pear fan ús groep staazje rinne yn in buerthûs yn in achterbuert fan 'e stêd en dan geane de eagen jin wol iepen foar de misstannen dy't der allegearre noch hearskje.’

‘Ja ja,’ sei se. ‘No, earst sa dan mar?’

‘Ja, bêst. In soad sterkte mei dyn lovers, hen!’

‘Danke! En do ek mei dyn ferslach! We skilje wol wer, hen!’