Imitaasjelear

[p. 158]

9

De krante biedt my net folle nijs ek al stiet er fol. Mar ik bin der net mear mei op 'e hichte, ik haw yn gjin tiden in krante ynsjoen en no wit ik net mear wêr't al dy berjochten op doele. Ik haw al hiel wat ôfleverings fan dy aktuele ferfolchsearjes mist. Under de kofjeskoften op skoalle kin ik my ek net mear opwine oer de misstannen yn 'e wrâld en de misstappen fan it regear.

De kontaktadvertinsjes haw we myn niget dan noch wol. It is aardich om te sjen hoe't minsken harren sels omskriuwe en oanpriizgje. Yn 'e rin fan 'e tiid bin ik der aardich betûft yn wurden om de ôfkoartings te ûntsiferjen. Der binne wer hiel wat manlju by, dy't in yntime relaasje hawwe wolle. Inkeld ris in frou dy't soks wol, mar meastentiids wolle dy smûkens en waarmte, stelle se yn de advertinsje. Stel dat Arjen no ris skreau dat er in yntime relaasje woe, wat soe ik dan dwaan? Razend en baltend troch de strjitten fleane, bin ik bang. As er snoad wie, soe er syn âldens twa jier skele litte mei syn eigen, oars kin er fan tinken wol hawwe dat ik it lês en werom ken.

By de advertinsje stiet gjin inkele dy't fan him wêze kinnen hie. Sa is der in allinnich steande frou fan sechtich jier, in man fan fiifentritich wa't de iensumens oermânsk wurdt en dan noch in oankundiging foar in jûn foar allinnichsteanden. Dat sille my de jûnen wol wêze, tink ik. Lokkich bin ik noch mar fiifentweintich. Foarearst kin ik noch mei goed fatsoen nei in bar ta.

Dan druk ik de knop fan 'e tillevyzje yn want dat

[p. 159]

sil my dan wol ôflieding jaan. Al dat analysearjen en eameljen oer Arjen en my kin likegoed ferfongen wurde troch it eameljen op 'e tillevyzje.

As de tillefoan giet, is it Margreet. Dat komt goed út en ik doch in taast mei de foet oer de bank hinne, nei de sjek en de jiskebak, dy't oan de oare kant lizze. ‘Wachtsje in tel, dan pak ik der eefkes in glês wyn by,’ seit se.

‘So do I,’ sis ik en rin nei de wynflessen ta. It bliuwt noflik, sa'n Margreet, dy't skillet op tiden dat ik der ferlet fan haw.

‘Bist der al wer?’ hear ik har lûd frjemd út 'e hoarn kommen.

‘Jáááá!!’ raas ik en rin op de bank ta en set de hoarn op it rjochterear.

‘Hoe is it mei dy?’ freegje ik, ‘wat aardich, datst skillest, ju. Ik hie der krekt ferlet fan.’

‘O ja? Wat is der dan?’

‘Ach... it hat eins neat om 'e hakken, hear. Mar ik mis Arjen noch sa. En ik siet krekt te betinken dat ik net wit hoe't it fierder moat.’

‘Hast him de lêste tiid noch sjoen?’

‘In moanne en twa dagen lyn haw ik him foar it lêst sjoen. En trije wike lyn hawwe we oer de tillefoan mei inoar praat.’

‘Ja bern,’ seit Margreet, ‘der giet in hiel rouproses oan foarôf, ear't men dêr oerhinne is. It is krekt as mei in stjergefal.’

‘Moai. Dan wit ik dat. As 't safier is, wit ik yn alle gefallen wat my te wachtsjen stiet.’

Se moat laitsje. ‘No ja, do witst wol wat ik bedoel.’

‘Witst ek hoelang't soks duorret, sa'n rouproses?’

‘Hast it der noch sa swier mei?’

[p. 160]

‘Ja, ik mis him sa freeslik, ik kin der neat oan dwaan, mar ik mis him.’

‘Tsja,’ seit se.

‘Ik tink dat ik him mar in brief skriuw of soksawat.’

‘Wêrom soest dat dwaan?’

‘Om him te fertellen dat ik dit gjin manear fyn om mei minsken om te gean.’

‘Ach...,’ seit se, ‘dat soe ik no net dwaan, as ik dy wie. Dan hellest wer sa'n soad oeral, ek by dysels. We hawwe 't dêr ek oer hân, doest hjir wiest, lêsten. Do silst it akseptearje moatte. Dêr is neat oan te dwaan. It is sa as it is...’

Ik woe wol sa leaf dat se der net sa yn berêste, mar dat se ek lilk wie op Arjen. Dan soe ik him mei gemak in brief skriuwe kinne.

‘Mar hee, Anke! Wat dochst sa troch 'en tiid ast net mei de berntsjes yn tou biste?’

‘We hawwe in protte gearkomsten yn dizze tiid fan it jier en ik bin bliid as ik ris in jûn thús sit.’

‘Giest de stêd noait yn?’

‘Nee, wat moat ik dêr útfine? De minsken dêr't ik mei omgean, hawwe in relaasje en genôch oan harsels.’

‘Mar do bist dochs net fan dy minsken ôfhinklik?’

‘Nee, fansels net. Dat bin ik ek net. Mar ik haw der sa njonkelytsen gjin nocht mear oan om allinnich te sitten en te wachtsjen oft der asjeblyft in ynteressante jonge neist my sitten gean wol.’

‘Bêst, hear. As it dy ek allinne mar dêr om te rêden is, kinst ommers fuortendaliks wol in advertinsje sette. Dêr hoechst earst net safolle jûnen oan te spendearjen.’

‘Hè Margreet, toe no. Dêr doel ik hielendal net op, dat witsto ek wol.’

[p. 161]

‘No, eamelje dan ek net sa... want dat dochst wol wat, fyn ik.’

Ik swij en meitsje in acht yn de spiraaltried fan de tillefoan. It stadium fan it yn acht nimmen fan earbied foar myn leafdesfertriet sil ûnderwilens wol foarby wêze, neffens it ferwurkingsproses fan Margreet.

‘Anke!’ ropt se no, ‘hee, bist der noch?’

‘Ja, fansels bin ik der noch, oars hiest it wol fernommen.’

‘Bist no lilk?’

‘Nee, ik leau fan net. Mar ik fyn al datst der maklik oerhinne fljochst. Ik mis Arjen o sa. Hy betsjut safolle foar my.’

‘Neffens my hasto tocht, dat hy de prins op it wite hynder wie.’

‘No ja. Hy kaam der yn alle gefallen wol ticht by. En no moat ik mysels der wer ta wenne dat er it net wie. Dêrom haw ik der gjin nocht oan om mar fleurich yn in bar sitten te gean. Trouwens, men seit al dat ik der min útsjoch. Sjoukje, myn kollega, fûn dat ik der mar ris mei har oer prate moast.’

‘O leuk,’ hear ik Margreet, ‘en dat hast dien?’

‘Nee, wat haw ik mei Sjoukje ûnder de klep?’

‘Mar dat kin dochs hiel goed wêze... do hoechst dy dochs net fan elkenien ôf te sluten?’

‘Mar ik slút my net fan elkenien ôf. Ik praat mei kollega's, ik praat mei de minsken op 'e dyk, ik praat mei dy... nammers, it sjit my no yn 't sin datsto mỳ skillest en we eamelje wol moai oer my, mar hiest ek wat te sizzen?’

‘Ja. Wat minder aardichs.’

‘Sis it mar. Krijst in bern?’

‘Nee, hâld op sis. Do al?’

[p. 162]

‘Nee, spitigernôch net. Ik wie fan 'e weromstuit daliks mei de pil ophâlden, want wat sil men mei sa'n ding as it net mear hoecht? Mar neitiid wist ik dat ik earst de hiele strip leechmeitsje moatten hie en doe tocht ik: as ik no in bern fan him krij, komt er fêst werom.’

‘Do bist gek. Soms brûkst dyn ferstân net.’

‘Ik wit it. Mar wat wie no it minne nijs?’

‘Oer dat wykein yn 'e fakânsje op Skiermuontseach.’

‘Do kinst net.’

‘Nee, ik bin bang fan net... Sjoch, André hat sa'n geweldich oanbod krigen fan syn bedriuw - hy wurket yn 'e moade, no - om ris wat om te sjen yn Parys en Milaan. Hy sil seis wike fuort en ik haw trije en in heale wike frij en soe dan graach by him wêze wolle as er yn Milaan tahâldt, sadat ik dêr wei ek eefkes nei Luzern kin. Ik wit datst it ferfelend fynst, mar doe't wy dy ôfspraak makken, in moanne lyn, wisten André en ik noch neat fan dy seis wiken bûtenlân ôf. En om inoar no seis wike net te sjen...’

Ik sjoch Arjen noait mear, mar dat telt net, al tel ìk de dagen fan syn ‘Nicht Dasein’.

‘Ja, ik kin my dat wol yntinke, ju.’

In mins moat net tefolle oan himsels tinke. Ik sil net kleie.

‘Fynst it wier net slim?’

‘No ja, it kin ommers dochs net oars? Gean do mar mei André nei Milaan.’

‘En wat silsto dan yn 'e fakânsje?’

‘Neitinke oer de rest fan myn libben,’ sis ik en ik laitsje der achteroan. We soene mei de auto nei Jûchslavië, Arjen en ik. Margreet laket ek.

‘Mar Skiermuontseach moat oars al trochgean,’ seit se dan.

[p. 163]

‘Mar wannear dan? Do hast noch minder fakânsje as ik!’

‘Hjerstfakânsje? Nee, dat wurdt my ek te kâld!’

‘In wykein yn augustus of septimber? Yn in wykein kinne we beide...’

‘Goed, bêstel mar in hûske. In wykein yn septimber!’ seit se. ‘Begjin septimber. O! Dêr giet de doarbel, dêr sil André wol wêze. Sille we ophingje? Want we skilje inoar foar dy tiid noch wol, nim ik oan.’

As we dellein hawwe, wit ik dat ik mysels net ôf hoech te freegjen wêrom't it libben net sa giet as ik wol. Guon minsken kinne dat better neilitte.