moannen in talage fan jim heit, mar ik haw net ien of oar ynstruierke oer de beurs hinne.’
‘Anke, hâld mar op. It let ommers neat. Elk mei dwaan wat er wol, hear. En ik tink datsto op dit stuit ferlet fan fêstigens hast.’
‘Nee!’ rôp se en die it hier oan 'e kant fan Margreet achter it ear. ‘Dat sjochst ferkeard!’
‘O ja?’ Margreet seach har oan. Se stiene stil. ‘Oer in jier hast ferkearing mei de master fan 'e fyfde klasse fan Mardum of mei in boeresoan út 'e omkriten. Dat foarsis ik dy.’
‘Mar Margreet, doch net sa raar tsjin my.’
‘Ik doch net raar. Ik sei dochs al dat it net hindere ast no wat oars dochst as watst altyd beweare hast. Elk syn sin.’ En doe lake se: ‘O, ik hie de hiele Hans K. fergetten. Dat is fansels ek altyd noch in mooglikheid.’
‘Hâld no mar op oer Hans K.,’ sei se soer.
‘Wêrom neame jim dy jonge altyd Hans K.? Hat er gjin behoarlike achternamme?’
‘Jawol, mar hy is fan Hûngaarske komôf, en it is in slim út te sprekken achternamme. En hy brûkt dy K. as keunstnersnamme,’ foege se der oan ta en tocht oan de pertretten.
Se rûnen wer fierder. Se wist neat mear te sizzen. Margreet har wurden hiene der wol ynslein. Se wie faaks in boargertrut, dy't leaver in libbenfan rêst liede boppe dat fan spanning. Yn Achterlo hie se Margreet net benei komme kinnen. Har fuortrinnen, har oars wêze wollen, it hie neat om 'e hakken. Doe't se ôfstân dien hie fan heit en mem hie se tocht dat de wrâld foar har iepenstean soe. Mar dy hie har net opnommen en alles moast se noch altyd sels dwaan. Neat gie maklik en fansels. En sels Margreet liet har sitte. As koe it krekt besprutsene har neat skele, wiisde se Margreet op in bûtykje yn 'e Kalverstrjitte: ‘Sjoch, learen jaskes!’
‘Nee,’ sei Margreet en rûn troch, ‘dat is imitaasje.’