Brieven en dagboek

[p. VII]

[Op het graf van Gerard...]

Op het graf van Gerard past het mij woorden van dank tot u te spreken. Gij hadt mij de gedeeltelijke ontwikkeling van uw kind toevertrouwd, het voorregt gegund eendragtig met u aan eene schoone taak te werken. Ik heb een oorspronkelijken geest, een begaafden, smaakvollen jongeling leeren kennen en waarderen, wiens gemoed, veel teederder dan hij, helaas! wilde weten, met onverbreekbare banden aan mij gehecht was.

Toen het moest geschieden, dat de parel aan uwe vaderkroon ontviel en uwe heerlijke verwachtingen bittere teleurstellingen en ijdele luchtkasteelen bleken, hebt gij mij in uwen diepen rouw met u vereenzelvigd en het er voor willen houden, dat wij te zamen Gerard, die met mijn naam op zijne lippen den laatsten adem had uitgeblazen, verloren hadden.

Onder u berustten de brieven, die ik hem geschreven had, gelijk de zijne onder mij. Over die brieven vloeiden eerst uwe bittere tranen, toen

[p. VIII]

zondt gij ze mij, benevens zijn opmerkelijk dagboek, en ziehier wat er van den voortreffelijken geest van uw kind over is!

Ik heb gered, aan de vergetelheid onttrokken, zooveel als mij, met inachtneming van hetgeen ik aan de bescheidenheid gevoelde verschuldigd te zijn, mogelijk was.

Aanvaard een en ander als eene dierbare nalatenschap, en als gij hebt uitgeweend ..... Maar dit heeft een vader nooit. Welnu, werk dan voor het nageslacht door uwe tranen heen! Vaar steeds voort en vorder steeds in uwe getrouwe, edele, dichterlijke opvatting en vertolking der natuur, voortgedreven door den scherpen angel zelven des verdriets: het is bekend, dat de geurigste gom uit de diepst gewonde stammen druipt.