Liefde en ballingschap. Brieven 1795-1797

Brieven 1795-1797

Bilderdijk aan zijn geliefde. Londen, 17 maart 1797

Wat een fatale teleurstelling voor mij, mijn liefste beminde! Tenminste een kort uur met de enige bron van mijn geluk zou me hebben hersteld; nu keerde ik terneergeslagen door verdriet en wanhoop terug. Een verschrikkelijke hoofdpijn kwelt me, maar nog meer lijd ik onder de ongerustheid over jouw kostbare gezondheid, die misschien geleden heeft onder het slechte weer, en onder de opwinding die ik bespeurde in je bloed en geest, en waarvan ik de rampzalige oorzaak ben. In godsnaam, laat me niet zonder bericht, en moge het dan gunstig zijn, geschikt om mij gerust te stellen!

Misschien heb je nog niet gehoord van de dood van mevrouw Pope, die een paar dagen geleden overleed. Een zeer grote tegenslag in de voltooiing van het project waar we zo gelukkig mee zijn!²¹⁷

Wanneer je me het deel van de tragedie stuurt dat ik je vanmorgen terugzond, of een deel ervan, wees dan zo aardig het Nederlandse manuscript erbij te voegen, want mijn geheugen is zo slecht dat ik me vaak mijn eigen ideeën niet meer herinner.

Je zult zien, mijn lieve engel, dat elke nieuwe hindernis nu in

217 Elisabeth Pope, een befaamde actrice, overleed 15 maart. Blijkbaar hadden Bilderdijk en Wilhelmina haar op het oog voor de hoofdrol in Fatal love. Misschien had zij ook wel bemiddeld tussen de schrijfster en het theater.

[p. 212]

opstand komt tegen jouw plan, waarvan jij ons geluk afhankelijk gemaakt hebt. - Nee, de gunstige tijd die de Voorzienigheid aangewezen had om me gelukkig te maken, is voorbij, en we zullen ervoor gestraft worden dat we die genegeerd hebben. - Er is niets meer voor mij dan wanhoop, en de restanten van een leven dat verwoest is door ongeluk en rampzaligheden, wreder dan de dood zelf. - Ja, het was door het noodlot beslist dat met het aflopen van het jaar 1796 alles weggehaald zou worden wat aardig was, wat aangenaam was en wat ons geluk voorspelde! - Het is over! Ik ben verloren.

Vergeef, beminde van mijn hart, deze droevige klacht van een hart dat te zwak is voor de eindeloze plagen die het sinds zo'n lange eindeloze tijd moet ondergaan. Ach! als je het enige hoop kon schenken, enig vertroostend uitzicht! - Maar hoe zou je kunnen?-

Vaarwel, mijn enige schat! maak je geen zorgen om de droefgeestige smart waarin ik ronddobber; blijf slechts steeds dezelfde, blijf de enige vertroosting voor mijn ondergaande ziel! Vaarwel!

Vrijdag.