Liefde en ballingschap. Brieven 1795-1797

Brieven 1795-1797

Bilderdijk aan zijn geliefde. Londen, 19 december 1796

O gevoelloos, harteloos hart! van half acht tot negen uur liep ik rondom je huis, en mijn zuchten bereikten je oren niet, mijn verdriet steeg niet op naar je hart! Kalm en rustig in je kamer had je er geen idee van wie er in de heftigste opwinding op en neer liep onder hetzelfde raam dat door het schijnsel duidelijk maakte dat je daar binnen was. Ach, hoe staarden mijn ogen naar dat licht! hoe benijdde ik het kleine insect, dat misschien op dat moment zichzelf verbrandde in de kaarsvlam waar ik met zoveel genegenheid naar keek. Ach, de arme mug stierf tenminste in jouw aangezicht, in de glans van jouw aanbeden ogen, terwijl ik in doodsnood verkeer buiten jouw blikken, ongetroost door enige tedere blik van die heldere sterren. Ononderbroken wandelde ik op en neer, een heel uur lang, en geen enkele verschijning in de deur, in het raam. Vergeefs zond ik mijn zuchten omhoog, vergeefs bracht ik mijn oren dicht bij de deurspleet, vergeefs zocht ik overal: ik zag, hoorde, bemerkte niets. Mijn tranen bedauwden jouw drempel, mijn lippen drukten op de klopper, die mij zo vaak aankondigde, toen ik naar jouw vroeger zo geliefde huis ging. Nu was zijn dienst verboden voor mij. Ik klopte met mijn stok op de ramen van de keuken: Jenny verscheen niet, en ten slotte ging ik gekwelder en wanhopiger terug dan ooit. Ik neem aan, mijn lieve engel, dat je mijn eerder briefje niet gekregen hebt, maar hoe kon ik bij je deur wachten en niet door jouw lieve hart opgemerkt worden! Kan liefde zo gevoelloos zijn, als ze aanwezig is?

Och gezegend uur, ik krijg de brief die je deze morgen schreef. Lieve troostende engel. Wat een zoete balsem voor mijn gewond hart! Het is dus liefde, het is trouwe liefde die je hart voor me voelt? O gelukzaligheid! ach mijn beminde, mijn aanbeden godin! och zeg me, herhaal duizendmaal dit heerlijke, dit verrukkelijke woord. O waarom kan ik mezelf niet aan je voeten werpen, waar-

[p. 174]

om niet je knieën omhelzen, waarom je niet mijn blote hart laten zien, dat vol is van de zuiverste, de zachtaardigste, de duurzaamste liefde en tederheid. Waarom kan ik je niet zo gelukkig maken als dit liefhebbend hart verlangt? zoals jouw goddelijke volmaaktheden verdienen? Waarom kan ik geen keizerrijk aanbieden om met mij te delen? Waarom moet mijn arme hart mijn enig bezit zijn? Armoede en ellende de enige eigendommen waarop ik me kan beroemen? Lief hart, aan God gelijk! nee, ik zal je niet meer wreed noemen, ik mag het niet, ik kan het niet. Nee, ik ben wreed, ik die een zo goddelijk hart opeis, om het in leed en ellende te storten! Lieve engel, hoe kun je vergiffenis schenken aan de rampzalige die durfde te reiken naar dat hemelse goed! naar dat hoogtepunt van heilig geluk! en-die jouw zachte hart verplettert onder het gewicht van zijn tegenslagen!

Ja, mijn lieve engel, laat geen kans voorbijgaan om mij een bericht te geven. Texier zal doorgaan met jouw briefjes aan te nemen en de mijne te brengen, maar hoe lang dat kan blijven is onzeker. Kijk daarom uit naar een andere weg voor jouw, voor mijn briefjes. Jij kunt me elke dag met de post schrijven, maar heb jij mijn brief gekregen die gericht was aan mevrouw Jameson? Als je die gehad hebt, is daar een manier voor mij gevonden om van mijn kant berichten door te geven.

Het is elf uur, Texier komt thuis en ik krijg je tweede briefje. Lieve engel, wees nergens bang voor. Je wilde dat ik jouw brieven vernietig-kan ik tegen jouw wil handelen? of zal ik je zeggen: ik gehoorzaam! - Waarom zou je niet ‘zo vrijuit als jij denkt’ schrijven? Wat kan je tegenhouden? Ja mijn lieve beminde, het kinderhart kent het enige onderwerp dat geschikt is om een hart te vervullen, nog niet en is dol op vermaak dat zielen die het ware geluk hebben leren kennen flauw vinden.¹⁸⁵ Ik had er vroeger steeds een afkeer van, maar er was een tijd dat ik ook dol op dat soort vermaak was. Dat was toen dat me de enige kans gaf om onbeperkt van je gezegende conversatie te kunnen genieten, en jij je scheen te schikken in mijn verlangen. - Adieu, liefste op aarde, adieu!

185 Bilderdijk doelt waarschijnlijk op gezelschapsspelletjes zoals kaartspelen, die hij vroeger bij de familie Schweickhardt meespeelde om entree te hebben.