De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 14

[p. 361]

Kwijning.^*

Στυγητοὶ, μισοῦντες ἀλλήλους.
Paulus.

Duister is het in mijne oogen,

Duister is het in mijn hart,

't Aanzicht, met een mist betogen,

En de borst, beklemd van smart.

Opgehoopte jaar aan jaren

Stortten nevels op mijn kruin;

Stormen joegen schuim en baren

Op dit naakt ontheisterd duin.

't Waggelt van herhaalde schokken,

By de geesseling der lucht,

Die het strooit met wintervlokken

Daar het heesterbiesjen zucht.

Lente en zomer vlogen over,

Najaars adem, koud en schraal,

Plonderde 't van 't laatste lover,

En daar ligt het dor en kaal.

Ach! nooddruftig is het leven,

Zoo het leven heeten mag,

Stuksgewijs allengs te sneven,

Beidende op zijn jongsten dag.

Ach! wat toeft gy van te klimmen,

Morgenstond, zoo lang verbeid!

Wanneer rijst gy uit de kimmen

Van deze aardsche nietigheid?

* Nieuwe Vermaking, 145.

[p. 362]

 

Waartoe jaren rond te zwerven

 

Door een nare wildernis

 

Om in 't jammer weg te sterven

 

Dat ons onontwijkbaar is?

 

Waartoe aan 't doorworsteld leven

 

Vastgenageld, jaren lang,

 

Om het eindlijk op te geven

 

Door een ijzren lotbedwang?

 

Waarom valt het hard, te leven?

 

Waarom geeft het sterfuur angst? -

 

Waarom aan het leed te kleven

 

By oprechte rustverlangst? -

 

Waarom - vraag ik? IJdel vragen!

 

't Schepsel dat van God verviel,

 

Moet in alles zich beklagen;

 

't Heeft aan lichaam troost noch ziel.

 

Immer moet het, euveldoener,

 

Zuchtend bukken in zijn lot,

 

Tot de almachte schuldverzoener

 

Hem te rug breng' tot zijn God.

 

 

 

1828.