De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 14

Ter gelegenheid van een reeks nieuwe aankondigingen.
Ten afscheid.^*

Wat een menigte Poëeten

Nieuw ontloken, nieuw gebroeid!

'k Weet niet hoe zy-allen heeten,

Of uit welk een struik gegroeid;

Maar zy zwieren, zwermen, snorren,

In den middagzonnegloed,

Als een huisvol gouden torren,

Dat het hoofd er zeer van doet.

Maar met ons, veroude brommers,

* Naklank, 194.

[p. 192]

 

En ons pieperig geluid

 

In het bruin des lindenlommers,

 

Heeft het avondliedtjen uit.

 

Och, de kracht van onze vlerken

 

Draagt het schrale lijf niet meer,

 

En op 't lage rijs der berken

 

Vallen wy ontademd neêr.

 

Lente en zomer zijn verloopen,

 

En ons najaar ook is om.

 

Wat dan nu? In 't stof gekropen:

 

Dooden liggen stil en stom.

 

Waar ook bleef men met zijne ooren,

 

Zoo men van zulk tuingediert'

 

Telkens nog al meer moest hooren

 

En niet vrij van de oude wierd?

 

Neen, schept moed, mijn goede vrinden;

 

Uw zoo lang vermoeid gehoor

 

Zal genoeg tot geeuwen vinden,

 

By het nieuwe bromm'ren Choor.

 

En, wie 't verder moge tergen

 

Met hun klep- of ratelspel,

 

'k Zal u geen geduld meer vergen;

 

Dus, ontfangt mijn laatst vaarwel!

 

 

 

1826.