De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 14

[p. 94]

't Grasviooltjen.^*

Qui benè latuit, benè vixit.

Horatius.

Bekoorlijk is uw bloeien,

ô Purpren violet,

Om wie de Zefirs stoeien

In 't dichte klaverbed.

ô Laat u door de bladen
Uw geur toch niet verraden,

Noch 't blinken van uw schoon;

Maar leer gelukkig wezen
In roem en lof te vreezen,

En uiterlijk vertoon. -

Als, onder 't gras ontloken,

De nederige bloem,

Zoo leeft in schaâuw gedoken,

Verdienste zonder roem.

Maar ach! daar trekt zy de oogen;
Der duisterheid onttogen,

Verzwelgt zy eer en lof;

Wordt driftig aangebeden;
Dan, met den voet getreden,

Als onkruid in den hof. -

Ook dit is u te wachten,

Wie de Eerzucht sloop in 't hart.

Zy teelt ontruste nachten,

En dagen vol van smart.

Haar morgenschemer flikkert;

* Navonkeling II, 188.

[p. 95]

 

Maar ach! het zonoog blikkert;

 

De heldre kim verschiet;

 

De lucht is vol van dampen;

 

En 't leven gaat in rampen,

 

Met al zijn hoop te niet.

 

 

 

1825.