De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 14

Aan God.^*

ô God, wy hebben 't met onze ooren gehoord.

Ps. XLIV.

Van 't zacht en streelingvol gekoester

Op lieven Moederlijken schoot;

Uit de armen van die teedre voedster

Die de eerste moedermelk ons bood;

Van dat ons de eerste Vaderzegen

Dien 't kinderlijk gevoel verstond,

Uit Ouderlijke borst gestegen,
Met onvergeetbaar zielsbewegen

Aan huis en Vaderland verbond;

* Navonkeling I, 1.

[p. 4]

 

Van toen reeds werd ons hart doordrongen,

 

ô Gy, die Neêrland hebt bevrijd,

 

Wien Neêrlands dank werd toegezongen

 

In onzen, in der vaadren tijd -

 

Doordrongen? ja geheel doortogen,

 

Van al de weldaân van Uw hand.

 

Zy zijn by 't eerste levenspogen

 

Uit 's moeders warme borst gezogen,

 

Uit 's vaders ziel ons ingeplant.

 

 

 

Van toen reeds leerden we U vereeren

 

In elk verkwikkend zielsgenot;

 

Van U in weedom troost begeeren;

 

U kennen als der Vaadren God;

 

Geheel ons uitzicht, ons verlangen,

 

Met onverdeeld en brandend hart,

 

Aan U als Neêrlands Heiland hangen,

 

En, stond de traan ook op de wangen,

 

U danken by de levenssmart.

 

 

 

Gy hebt ons 't slavenjuk ontslagen

 

Door Dwang en Bygeloof gesmeed!

 

Gy deedt ons 't licht der Waarheid dagen

 

En dempte d'afgrond van ons leed.

 

Aan Uw ontzachlijk Alvermogen,

 

Aan Uw Weldadigheid is de eer,

 

Die slaven, diep in 't stof gebogen,

 

Ten top van grootheid kunt verhoogen,

 

En bliksemen den trotsaart neêr!

 

 

 

Niet zy wier bloed ons stroomt door de aâren,

 

Maar Gy hebt onzen strijd volstreên;

 

Maar Gy, ô God der Legerscharen,

 

Gy, God van Neêrland, Gy alleen!

 

Hun arm heeft ons niet vrij gevochten,

 

Geen eigen zwaard of heldenmoed;

 

Maar Gy, aan 't hoofd der Legertochten,

[p. 5]

 

De lauwren om hun kruin gevlochten;

 

Ons erf gemest met vijands bloed.

 

 

 

Wat waart ge, ô Aardomvaâmend Spanje,

 

Dat Nederland u weêrstand bood?

 

Wat waart ge, ô uitgeschudde Oranje,

 

Van wapens, goud, en erf ontbloot?

 

De Zon, de wareld rondgedragen,

 

Ziet Oost en West, van strand tot strand,

 

De golven om heur standaart jagen,

 

De Volken voor heur macht vertsagen,

 

En 't knielend aardrijk lekt haar hand.

 

 

 

Maar Gy, ô God, verhoorde 't smeeken

 

Van aller Vorsten besten Vorst!

 

Gy die de kluisters kunt verbreken,

 

Stort moed en wijsheid in zijn borst.

 

‘Ja (spraakt Ge), hier aan Neêrlands zoomen,

 

Hier vestig ik mijn tempel-borcht!

 

Hier wil ik 's Afgronds woên betoomen;

 

In 't bloed dat Neêrland door zal stroomen,

 

Zij de Aspisslang de keel verworgd!’

 

 

 

Gy spraakt, en Neêrland is verrezen;

 

De Oranjevlag zwiert d'aardbol rond,

 

Leert Oost en West haar donders vreezen,

 

Rukt Spanjes Rijksvaan uit den grond.

 

Heur schatten vloeien Neêrlands havens

 

By volle zegenstroomen in,

 

Geen vrucht des zwoegens, ploegens, slavens,

 

Des zielvermoeiens, woelens, dravens;

 

Maar gaven van Uw menschenmin!

 

 

 

En Neêrland durft zijn God miskennen?

 

U, God, door wien het werd en is?

 

Met blinde drift in d' afgrond rennen? -

[p. 6]

 

ô Keer die zielsverbijsternis! -

 

Ach, dikwerf holde 't uitgelaten,

 

En hield op 's afgronds oever stand;

 

Maar - ach, tot welk een trap verwaten!

 

De Medgenoot der Wareldstaten

 

Kruipt siddrend in eens muiters band.

 

 

 

Dit is dan vrucht van 't zelfverheffen,

 

ô Hemel! Neêrland is niet meer.

 

Doch neen, indien Uw donders treffen,

 

Genade, ô Almacht, is Uwe Eer.

 

Ten vierden maal is 't uitgesproken,

 

Het woord van redding, van herstel:

 

Gods recht en de afval zijn gewroken,

 

Ten vierden maal is 't juk verbroken,

 

Oranje keert; vezink gy, Hel!

 

 

 

ô Juichend aangebroken morgen

 

Van dien met heil begroeten dag!

 

Wat was er in uw schoot verborgen

 

Waarvan zich 't hart beklagen mag?

 

Waart ge al te schittrend doorgeblonken

 

Voor 't Heillicht-schuwende ongediert',

 

Dat met zijn wrevelmoedig ronken,

 

Met oogen die in 't duister vonken,

 

Op vale vleêrmuisvlerken giert?

 

 

 

Ja, 't is de haat, aan hem gezworen

 

Die ons verzoende door zijn bloed,

 

Op wien, by 't lied der Englenchoren,

 

De ontbonden Afgrond brult en woedt.

 

Dees is 't, die, heet op 't scepterrooven,

 

't Herboren Vaderland begrimt,

 

En Neêrlands roepstem tracht te doven,

 

Wanneer ze, ô God, door 't Hof der Hoven,

 

In jezus naam tot Uwaart klimt.

[p. 7]

 

Ons hart, het hart van Neêrlands braven,

 

Vergeet zijn God, zijn Heiland niet.

 

Neen; gy voor 't juk geboren slaven,

 

Die Hem en 't Zoenaltaar verstiet;

 

Gy, met Gods vloek gemerkte snoden,

 

Frankrijks moordpoel opgestaan,

 

In Heidendom en Zelfvergoden

 

Den teugel van 't gezag ontvloden,

 

En barstensvol van eigenwaan;

 

 

 

Gy daagt de wraak, ô Godverzakeren,

 

Op 't langgeteisterd Neêrland af,

 

Om 't snood verpeste hart te blakeren,

 

Dat zich uw moedwil overgaf.

 

Maar, Neêrlands God, en Vorst der Vorsten,

 

Gy, bron van Wet en Oppermacht,

 

Zie ons in tranen uitgeborsten,

 

Die 't wicht van 's Lands ellenden torschten;

 

Straf, straf ons niet om 't Wangeslacht!

 

 

 

Gy, die de diepstverborgen holen

 

Van 't menschelijk gemoed doorziet,

 

Weet, wie Uw lamm'ren doen verdolen,

 

Wie, drenken aan den zuivren vliet.

 

Waak op! wat zoude Uw donder slapen;

 

Aan U behoort de Heerschappy:

 

Scheid Wolven uit oprechte Schapen,

 

En red ons uit hun slaverny!

 

 

 

1824.