De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 12

[p. 288]

Op de dagelijksche schendbrieven
my toegezonden.^*

Indien iemand lijdt als een Christen, die schame zich niet.

Petrus.

Ik weet, het moet zoo zijn. In Helvloek en bespotting

Te leven, is my niet meer vremd.

Ik ken den wrevelmoed dier laffe samenrotting;

Dit werd my van omhoog als erfdeel voorbestemd.

Ja, dwazen, vaart vrij voort, belaadt met uw paskwillen

Den postboô nacht voor nacht,

En is uw razernij met min dan bloed te stillen,

Welaan, zoo koop ik ze af met staâge brievenvracht.

'k Behoef toch al 't geklad der boosheid niet te lezen,

En merk het als een schatting aan

Die, om in 't vaderland op nieuw geduld te wezen,

Door d' armen balling uit zijne armoê moet voldaan.

Ik weet toch, 't is vergeefsch, in 't eenzaam afgezonderd

Zijn leed te zalven door de rust:

Dat onweêr in de lucht heeft nimmer uitgedonderd,

Al scheen het velen voor een oogenblik gesust.

De naam verdraagzaamheid beteekent hier vervolgen;

't Is 't masker dat de duivel draagt,

Wanneer hy, tegen God en Christendom verbolgen,

De wareld tegen ons in 't blanke harnas jaagt.

En vrijheid was van ouds de vrijheid van verdrukken:

Wy kennen d' ouden factieleus;

Voor zulk een fraaien naam moet alles willig bukken,

Of moedwil staan ten doel; daar is geene andre keus.

* Nieuwe Oprakeling, 167.

[p. 289]

 

Voor my; ik vraag my ook geen voorrecht boven de Ouderen

 

Wier bloed my door den boezem vliet:

 

Zy droegen 't voor Gods oog; en, weigerde ik mijn schouderen,

 

Ze erkenden in hun kroost d' aalouden stamboom niet.

 

 

 

1827.