De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 12

[p. 274]

By mijn verjaren
1826.^*

Cum vox est tenuata viro, canaeque capillos Dissimulant plumae. -

Ovidius.

Als Cycnus, aan zijn boord gedoken onder 't riet,

Zijn Faëton beschreide in 't treurig stervenslied,
En, ongevoelig door zijn eigen zang vertederd,
In tranen smeltend en met zwanenpluim omvederd
Ten wolken opsteeg, en in nieuw gevormde leên
Van uit den hemeldaauw te rug zag naar beneên:
Zoo (mag van 't Fabeldicht der beuzelende tijden
De waarheid des gevoels een schijnblanketsel lijden,
En de ernst zich by 't omwolkt en neveldof gelaat
Het voorhoofd sieren met Poëetisch bloemsieraad;)
Zoo smelt me in 't tokklen van de slapgeworden snaren
De spier- en levenskracht allengs uit bloed en aâren,
En 't lied wordt zwanenzang, aan 't lichaam dat me ontzinkt
Ten afscheid, daar my 't uur der stofontbinding winkt.

Ja, 't zij mijn zwanenzang! Na zoo veel duizend dagen

In 't dal van moeite en leed en steeds vernieuwde plagen,
Herrijst my 't licht op nieuw dat me eerst op de aard bescheen,
En 't afgefolterd hart heeft eens genoeg geleên.
Bedrieg ik me, of treedt thands dat sloopend uur my nader?
Gy weet het, Gy-alleen, getrouwe God en Vader
Die me altijd ondersteunde, en uitredde uit den nood;
En, in mijn boezem heerscht geen afschrik voor den dood.
Ach! 'k mocht hem, waar Gy riept, gewapend met gebeden,
En in Uw wil getroost, kloekmoedig tegentreden
Toen 't leven meer genot in 't uitzicht aan mocht biên;
En thands, wat heeft het nog waarop ik uit mocht zien?
Voor my is 't dor en leêg; elk zintuig uitgesleten,

* De voet in 't graf, 30.

[p. 275]

 

De vroege tokk'ling van wat eerzucht heet, vergeten;

 

De wareld werd my vreemd, en 'k wensch my niets van haar,

 

Voorlang het hobblen wars dier tuimelende baar.

 

Uw zorg mistrouwe ik niet voor dees mijn dierbre panden,

 

De Weêrhelft van mijn hart, en dees mijn ingewanden,

 

Mijn teedren Zoon. Gy hoop en uitzicht van mijn tronk,

 

Wien de Almacht vroeg 't besef der zoengenade schonk,

 

Gy, rustloos aan Heur hoede in Christus opgedragen,

 

Wat ben ik meer voor U! ik, werkloos neêrgeslagen

 

Als de uitgedorde beuk, die, van zijn wortel los,

 

Op de eerste stormvlaag beidt, die omgiert door het bosch.

 

Of wat, wat werd ik U, mijn Troost op 't hier-beneden?

 

Ach, enkle last, ten loon van alle uw tederheden,

 

Onschatbre Gade, gy die alles met my droegt,

 

Om my in kommer, nood, en jamm'ren, hebt gezwoegd!

 

Maar ook uw liefde en trouw zijn niet by God verloren;

 

Hy zal mijn stervensbeê in 't uiterste uur verhooren,

 

En daar dit rif me ontvalt, breidt Hy zijn vleuglen uit

 

Op u en de aan ons hart zoo eindloos dierbre spruit.

 

 

 

Neen, wie de hand mistrouw' die bystand reikt en zegen,

 

Wy stappen welgetroost de duistre toekomst tegen;

 

Wy leerden 't, lieve Gâ, hoe de Almacht zorgt en waakt.

 

Die zorg is meer dan 't goud dat rijkaarts moedig maakt.

 

Moog, met die hoop in 't hart, die toebede op de lippen,

 

De vlottende adem dees mijn matte borst ontglippen,

 

Mijn zegen blijft u by; God wijst den zucht niet af,

 

En liefde en tederheid bedelft zich niet in 't graf.

 

Ja weest gemoedigd, Gy mijn dierbren, na 't verscheien,

 

En acht mijn lijkbaar niet als voorwerp van beschreien.

 

'k Heb uitgeleefd, en dank. - 'k Beklaag niet wat ik leed:

 

God wilde 't, my ten nutt'; en ('t scheen dan zoet of wreed!)

 

't Was weldaad van de hand, gestaâg van weldaân druipend.

 

Van hier een aardsche zorg, het sluimrend hart besluipend,

 

Wanneer 't bedwelmd verstand den zelfwaan valt ten roof!

 

Zijn Woord is waarheid, ja, slechts blijve 't hart niet doof!

 

't Doordringe ons, wy zijn rijk en boven de aard verheven.

 

Ach! zoet is 't, uit Zijn hand in toeverzicht te leven!

 

Wat wil men schatten? - Neen, zijn de onze niet op de aard,

[p. 276]

 

Het onze is in de hand van onzen God bewaard,

 

En onontvreemdbaar voor den roover. Meer te vragen

 

Waar 's warelds Rechter voor zijn eigen vierschaar dagen;

 

Neen, Hy verlaat niet dien Hy eigent. Dit 's de troost

 

Des stervenden, voor Gade en hulpbehoevend kroost.

 

 

 

Niet echter, dat mijn hart, als 't leven walglijk moede,

 

God aanroept om de dood. Blijmoedig in Uw hoede,

 

Mijn God, ontfang ik 't deel my door Uw wil bestemd,

 

En wring niet tegen 't juk dat op mijn schouders klemt.

 

Neen, tel my 't overschot van stonden, uren, dagen,

 

Naar Uwen vrijkeur toe, ik eer Uw welbehagen;

 

Maar ach, bewaar my (mag ik 't smeeken) voor 't verlies

 

Der denkkracht, eer my 't bloed in 't werkloos hart bevriez'!

 

Laat voor mijn grijsheid steeds het licht der waarheid schijnen,

 

't Verstand niet, uitgeput, in duisterheid verdwijnen;

 

En, kan dit voorrecht met geen leven meer bestaan,

 

Neem, God van weldoen, dan mijn laatsten adem aan!

 

 

 

18 9/7 26.